Ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός, όπως γνωρίζουν οι συνεπείς του αναγνώσται, είναι γαλλοτραφής (και κρουασάν έχει φάει και μπαγκέτα και κροκ μεσιέ και ταρτιφλέτ). Σήμερον λοιπόν που οι Γάλλοι εορτάζουν την Εθνικήν τους Εορτήν διαβάζω διάφορα αφιερώματα ασχέτων που δεν ήσαν μπροστά κατά την διάρκειαν της Επαναστάσεως. Επειδή έτυχε το 1789 να είμαι ένοικος των Βερσαλιών (σε άλλο μου ταξίδι υπήρξα και του Λούβρου), θα σας περιγράψω πώς ακριβώς είχαν τα πράγματα:
Ο γαλλικός λαός ήτο έξαλλος με τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ'. Και πώς αλλιώς, αφού οι πολυθρόνες του ουδεμίαν σχέσιν είχαν με αυτές των προκατόχων του (Λουί Κενζ και Λουί Κατόρζ). Επιπλέον, ο 18ος αιώνας ωνομάσθη Αιώνας των Φώτων (Siècle des Lumières), γιατί τα χαράτσια της ΔΕΗ είχαν αλλάξει τα φώτα στα γαλλικά νοικοκυριά. Μέχρι και στις Βερσαλίες με φακό κυκλοφορούσαμε, γιατί τις είχαν δηλωμένες ως κλειστό διαμέρισμα (τριάρι). Πάνε τα ωραία χρόνια, τότε που ο Λουδοβίκος ΙΔ' οργάνωνε όργια φιλοσοφικά συμπόσια με προικισμένους καλεσμένους. Ο ίδιος μάλιστα έκανε φοβερά ντραγκ σόου (θαυμάστε τακούνι δωδεκάποντο, σπάσιμο χεριού και τσαχπινιά ποδιού στο γνωστό του πορτρέτο - την προσοχή σας παρακαλώ στην περούκα, η οποία του έμεινε από νούμερο που έκανε ως "Γυναικάρα από το Κιλκίς"). Επίσης ήταν μέγας ατακαδόρος: θυμάμαι που μια φορά ένας ξένος πρέσβης τον είχε στήσει κάνα μισάωρο και εκείνος, επειδή ένας βασιλιάς δεν νοείται να περιμένει, όταν επιτέλους ο πρέσβης ήρθε, του είπε: "Παραλίγο να περιμένω" (J'ai failli attendre"). Έκτοτε το χρησιμοποιώ κι εγώ, όταν πάω για καφέ και με στήνουν.
Για ποιον από όσους γνώρισα στην αυλή του (όχι αυτή με τις κότες, την άλλη - αν και είχε και εκείνη πολλές κότες) να σας πω; Για τον Ζαν Μπατίστ Λουλύ (γνωστό και ως "Μικρή Λουλού") που πέθανε από γάγγραινα όταν βάρεσε το πόδι του με το μπαστούνι που διηύθυνε την ορχήστρα του ανακτόρου; Ή για τον διάδοχόν του, τον Ζαν-Φιλίπ Ραμώ; Βασικά το πραγματικό του όνομα ήταν Σούλης Κιοφτές, αλλά όταν είδα το παρακάτω απόσπασμα ανεφώνησα με γαλλική προφορά "και γαμώ!" και έτσι του βγάλανε το παρατσούκλι "Ραμώ":
Αλλά ας επανέλθωμε. Ένα απόγευμα του Ιουλίου του 1789, αφού πέρασα ακόμη ένα βαρετό πρωινό στις Βερσαλίες, καθόμουν και έβλεπα με το Μαράκι την Αντουανέτα στο γιουτιούμπ το παραπάνω βίντεο. Πάνω που πήγα να της βάλω κάτι αντιστοίχου καλλιτεχνικής αξίας, συγκεκριμένα το νέο σουξέ της Βίσση "Τυραννιέμαι", ακούμε στερεοφωνικά τον λαό έξω από τα ανάκτορα να το τραγουδάει (φαίνεται ότι έτσι βγήκε και ο στίχος του Εθνικού Ύμνου της Γαλλίας, της Μασσαλιώτιδος, που λέει: "εναντίον μας υψώνεται το ματωμένο λάβαρο της τυραννίας" - "contre nous de la tyrannie l'étendard sanglant est levé").
Εκεί συνέβη μια από τις μεγαλύτερες παρεξηγήσεις της Ιστορίας, αυτή με το παντεσπάνι. Συγκεκριμένα, από το πρωί ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' είχε σηκώσει όλο το ανάκτορο στο πόδι, γιατί άνοιγε τρύπες, για να κρεμάσει κάτι πολυελαίους 100 κιλά κακογουστιάς ο καθένας. Εκεί λοιπόν που ήμασταν στο μπαλκόνι με τον λαό από κάτω να μας κάνει καντάδα το "Τυραννιέμαι" (και λίγο πριν αρχίσει να εκθέτει τα παράπονά του με τη Βενζίνη και τον στίχο "Κομμένο φως, παγωνιά, ένα άδειο ψυγείο"), κάποιος από το πλήθος φωνάζει ότι δεν έχει ψωμί να φάει. Πριν καλά-καλά ολοκληρώσει τη φράση του, να σου από το δίπλα δωμάτιο ξανά το Μπλακ & Ντέκερ του Λουδοβίκου. Η Μαρία Αντουανέτα πατάει μια φωνή δείχνοντας τ' αφτιά της: "δεν σ'ακούω, γιατί είναι το τρυπάνι", αλλά οι από κάτω νόμισαν ότι έδειχνε το στόμα της και άκουσαν μόνον την κατάληξη, οπότε κάποιος έξυπνος είπε ότι τους λέει να φάνε παντεσπάνι. Εννοείται ότι έγινε αμέσως χαμός σε φέησμπουκ και τουίτερ και το hashtag #pantespani έγινε το δημοφιλέστερο μέσα σε λίγα λεπτά. Αυτό ήταν το πρώτο λάθος της Μοναρχίας.
Το δεύτερο το έκανε ο Λουδοβίκος. Αφού κρέμασε τους πολυελαίους κάλεσε στα ανάκτορα τους εκπροσώπους των Αγανακτισμένων για να τους θαυμάσουν, αν και εγώ του είπα να κρεμάσει καλύτερα μια κόκκινη σημαία με τον Τσε σε ένδειξη καλής θελήσεως. Εκείνος όμως ήταν ανένδοτος: δεχόταν να υπογράψει με τους Αγανακτισμένους συμφωνία ώστε να μετατραπεί η Απόλυτη Μοναρχία σε Συνταγματική, αλλά με απεστόμωσε εκνευρισμένος: "μήπως θες να κρεμάσω πίσω από τον θρόνο μου και κανένα πορτρέτο του Λαφαζάνη;" (αν πάντως το είχε κάνει, τώρα η εικόνα της Ευρώπης θα ήταν σίγουρα διαφορετική).
Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περιμέναμε: αφού έγιναν οι διαπραγματεύσεις και συμφώνησαν, πετάει ξαφνικά ο Λουδοβίκος "και τώρα φέρτε μου το Μνημόνιο να το υπογράψω"... Τι μούντζες έπεσαν, τι "ουστ ρε" ακούστηκαν, τι "εεε-οοο-πάρε το Μνημόνιο και φύγε από δω", τι "λουμπίνα-λουμπίνα, έρχεται γκιλοτίνα". Ε, τη συνέχεια την ξέρετε: καρατόμηση Λουδοβίκου Παπανδρέου, προσωρινή λύση συγκυβέρνησης Ορλεανιστών και Ιακωβίνων, εσωτερικής κατανάλωσης μαγκιές Ναπολέοντος Σαμαρά, ήττα κατά κράτος και επιβολή όλων των όρων της τρόικας (Πρωσίας, Αγγλίας, Ρωσίας).
Ειμί Κωνσταντίνος ο ένοικος των Βερσαλιών και άρτι ωλοκλήρωσα.
Υ.Γ.: Σαν σήμερα (14 Ιουλίου 1789) έπεσε η Βαστίλη. Ακόμη μία διαστρέβλωση της ιστορίας: η Βαστίλη δεν έπεσε από τους επαναστάτες. Την έριξε ο Λουδοβίκος για να την κάνει Mall.