Καλωσόρισμα

Εγώ, ο πρωτοπανεντιμοϋπέρτατος Κωνσταντίνος Καντακουζηνός, οι κουροπαλάτιοί μου, οι πρωτοσπαθάριοί μου, οι λογοθέτες μου, η κυρα-Μαριγώ η πλύστρα μου και η Σβετλάνα η μασέζ μου (σιάτσου) σας καλωσορίζουμε εις το ιστολόγιόν μου.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Κάπτεν Άδωνις

Χιλιάδες αναγνώσται με συναντούν εις τον δρόμον και, τραβώντας με από τα στολισμένα με πολυτίμους λίθους επιμανίκιά μου, απαιτούν να μάθουν εάν η απουσία μου οφείλεται εις την αλλαγήν (;) κυβερνήσεως (;;;). Αγνοούν, φαίνεται, το γεγονός ότι ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός είναι διαχρονικός και θα έχει προσβάσεις εις τα ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας ακόμη και με κυβέρνησιν Βασίλη Οικονόμου (= ανεξάρτητος βουλευτής και ηγέτης του κόμματος "Ελεύθεροι Πολίτες", το οποίον εδημιουργήθη από 250 στελέχη που απεχώρησαν από το "Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών" - καλά, πότε πρόλαβαν και διαφώνησαν;).
Αντιθέτως, σας πληροφορώ ότι ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός με την νέαν κυβέρνησιν αναβαθμίζεται, αφού έχει διατελέσει υποψήφιος για υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με τον υποψήφιον περιφερειάρχη κ. Άδωνιν Γεωργιάδη εις τον οποίον αφιερούται η σημερινή ανάρτησις. Ουχί όμως με σκοπόν κοροϊδίας/κραξίματος/προγκήματος, όπως κάνουν πολλοί ανοητεύοντες που αδυνατούν να κατανοήσουν τα μεγέθη των νέων μας Υπουργών, αλλά με διάθεσιν συνεισφοράς ή, κατά το καθημερινώς λεγόμενον (από Μνημονίου και εντεύθεν), με σκοπόν "να βάλω πλάτη" (αν βάλω μπούτι, πειράζει;)
Αντιμέτωπος λοιπόν με τας νέας προκλήσεις της υπουργοποιήσεώς του, ο Υπουργός μας προέβη εις την ακόλουθον δήλωσιν:


Η φωτογραφία είναι από την προσωπικήν του σελίδα. By the way, που θα έλεγαν και οι Άγγλοι (οι οποίοι ομιλούν ελληνικά: υπάρχει σχετικόν βιβλίον που έχει κυκλοφορήσει και από τις εκδόσεις Γεωργιάδη, όπου αποδεικνύεται ότι το I am προέρχεται από το Ει-μί - πάρτε γεύσιν εδώ), γνωρίζει κανείς πότε κατηργήθη η σελίς των εκδόσεων Γεωργιάδη  και αν σκοπεύουν να την επαναφέρουν; Διότι με προμηθεύει σταθερώς με απίστευτες ποσότητες υλικού για αναρτήσεις και βλέπω με τρόμον ότι αδυνατώ να συνδεθώ. Τέλος πάντων ή, αγγλιστί, anyway (υποθέτω ότι και τούτο προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά: υποθέτω από κάτι σαν το "εν εφηβαίοις", δηλαδή "στις τρίχες του εφηβαίου", το οποίον, υποθέτω ξανά, συνεκδοχικώς έδωσε το νεοελληνιστί λεγόμενον "στ' αρχίδια μου").

Ως παλαιός λοιπόν υποψήφιος και αφού απέδειξα μετά βεβαιότητος την συνέχειαν και την εξάπλωσιν της ελληνικής γλώσσης, νομίζω ότι έχω κάθε δικαίωμα να συμβουλεύσω τον Υπουργόν εντοπίζοντας τα προβλήματα των νησιών μας και προτείνοντας λύσεις:

Κως, Σάμος και λοιπά ακριτικά νησιά
Πρόβλημα: λαθρομετανάστες.
Λύσις: εμπλουτισμός των ελληνικών θαλασσών με λευκούς καρχαρίες, όρκες, γιγάντια καλαμάρια και μπαρακούντα.

Ρόδος, Ζάκυνθος, Κως κ.α.
Πρόβλημα: Άγγλοι.
Λύσις: Διανομή του βιβλίου του Αλεξάνδρου Σούτσου "Αι αγγλικαί ανοσιουργίαι" (καλά, ξέρω: στον Σούτσο τους)

Πάρος
Πρόβλημα: Γιάννης Πάριος.
Λύσις: Μετονομασία λιμένος Πάρου σε "Λιμήν Άννας Βίσση"

Ανάφη, Ικαρία, Σαμοθράκη κ.α.
Πρόβλημα: άπλυτοι.
Λύσις: Ήδη ο Υπουργός μας έχει προτείνει ως λύσιν την κατάβρεξιν. Πιστεύω πως δεν αρκεί και αντιπροτείνω αποστείρωσιν σε κλίβανον, για να μην μολύνουν το Αιγαίο μας

Τήλος
Πρόβλημα: Γκέι γάμοι.
Λύσις: Δωρεάν διανομή του βιβλίου του Υπουργού μας "Ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα - Ο μύθος καταρρέει" - το "καταρρέω" είναι αγαπημένον ρήμα της οικογενείας ή είναι ιδέα μου;

Μύκονος
Πρόβλημα: σελεμπριτομάνι.
Λύσις: Αποκλεισμός της νήσου από τον Στόλον και ανελέητος βομβαρδισμός (ομοίως θα διορθωθεί και το έτερον πρόβλημα της Μυκόνου, αυτό που ομοιάζει με το πρόβλημα της Τήλου)

Μήλος
Πρόβλημα: Δεν επιτρέπουν εις τον πρώην πρόεδρον του ΣΕΒ κ. Οδυσσέα Κυριακόπουλον να εξορύσσει ανενόχλητος, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί σε 26 μήνες φυλάκισιν.
Λύσις: ανάκλησις εις τα όπλα των Αθηναίων στρατηγών Κλεομήδους και Τισίου και (κατόπιν δημοκρατικού διαλόγου, φυσικά) ισοπέδωσις της Μήλου, σφαγή και εξανδραποδισμός των κατοίκων της.

Λευκάδα
Πρόβλημα: Τόπος διακοπών Αδώνιδος-Ευγενίας.
Λύσις: Εγκατάστασις διυλιστηρίων, δημιουργία λιγνιτωρυχείων και ταφή πυρηνικών αποβλήτων. Εις περίπτωσιν όπου θελήσουν να συνεχίσουν τας διακοπάς τους, το μόνον που μπορώ να προτείνω εις τους δυστυχείς κατοίκους της νήσου είναι να πωληθούν ως σκλάβοι εις τα παζάρια της Ανατολής - τουλάχιστον έτσι θα είναι σίγουροι ότι δεν θα ξαναδούν ποτέ εις την ζωήν τους το ζεύγος.

Νήσος του Πάσχα (ΚΑΙ εις την Νήσον του Πάσχα ομιλούν ελληνικά; Καλά Χριστούγεννα και περαστικά - προ ετών, τότε που έβλεπα από Κυριάκο Βελόπουλο ώς Ανέστη Κεραμυδά, είχα πάθει παράκρουσιν με το συγκεκριμένον ζήτημα, αλλά δυστυχώς δεν μου είχε κόψει να κάνω ιστολόγιον και να το κράξω όπως του αξίζει, γι' αυτό αρκεσθείτε εις φιλολογικόν κράξιμον εδώ).
Πρόβλημα: Δεν υπάρχει άμεση σύνδεσις με Πειραιά.
Λύσις: Καθημερινά δρομολόγια με την Αργώ (ιπταμένη, εννοείται) με αναχώρησιν ανά δίωρον.

Κρήτη
Πρόβλημα: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Λύσις: -

Ατλαντίς
Πρόβλημα: βύθισις.
Λύσις: ανέλκυσίς της και μετατροπή της εις Αρχαιοελληνικήν Ντισνεϋλαντ με παιχνίδια όπως: διαστημικά ταξίδια με την Αργώ, ταξίδι με τον Οδυσσέα στα βάθη του Αμαζονίου, έξοδος από λαβύρινθον με χρήσιν αρχαιοελληνικού GPS, σκοποβολή (Σκοπιανός: 1 πόντος, Αλβανός: 2 πόντοι, Αριστερός: 3 πόντοι, Τούρκος: 20 πόντοι), αλλά και εκπαιδευτικές δραστηριότητες (π.χ. μιλήστε αρχαία ελληνικά με Βάσκους, Μογγόλους, Ιάπωνες, Νησοπασχίτες, Τζαμαϊκανούς, Μαδαγασκαρηνούς, Αγαρηνούς, εξωγήινους και Ελ) ή μεταφράστε δημοτικά άσματα εις την ομηρικήν γλώσσαν (κάνω την αρχήν: "μάνα με τους εννιά σου γιους": "ω μήτερ παίδων τρις τριών") - η μετάφρασις έχει θεραπευτικάς ιδιότητας, διότι έχω ακούσει την συνεργάτιδα του Αδώνιδος κα Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου να λέγει εις τον Άδωνιν ότι, για να της περάσει ο πονοκέφαλος, διαβάζει μερικούς ομηρικούς στίχους (δεν ξέρω μόνον αν ο Όμηρος βοηθά και εις την διάρροιαν - εις την δυσκοιλιότητα βοηθά σίγουρα ως πολυσέλιδον ανάγνωσμα).

Σαντορίνη, Νίσυρος
Πρόβλημα: Ηφαίστεια.
Λύσις: σφράγισις με τις χάλκινες πύλες που ο Μ. Αλέξανδρος πατεντάρησε με ISO 9000, για να βουλώσει τους Νεφελίμ (η σχετική προφητεία εδώ)

Μακρόνησος
Πρόβλημα: εγκατάλειψις.
Λύσις: Ένα βαψιματάκι και είναι έτοιμη να ξανανοίξει.


Βοηθήσατε και εσείς τον Υπουργόν μας να λύσει προβλήματα και άλλων νησιών μας.


Ειμί Κωνσταντίνος ο νησιώτης και άρτι ωλοκλήρωσα.

Υ.Γ.1: Ο κ. Σαμαράς εδήλωνε προ μηνών: "Κύριε Παπανδρέου, δώστε του επιτέλους του κυρίου Καρατζαφέρη ένα υπουργείο να ησυχάσουμε". Επειδή είδε ότι ο κ. Παπανδρέου καθυστερούσε, φρόντισε να του το δώσει ο ίδιος (νομιμοτόκως μάλιστα).
Υ.Γ.2: Εγώ πάντως χαίρομαι τους νέους Υπουργούς μας - ιδίως τον κ. Βορίδη που τα λέει τσεκουράτα.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Αποκάλυψη: Τι πραγματικά έγινε στο Προεδρικό Μέγαρο


Οι θαυμασταί του Κωνσταντίνου Καντακουζηνού αναρωτώνται το τελευταίον διάστημα σχετικώς με το πρόσωπόν μου: "Πού 'χει πάει; Κάθε βράδυ το κρεβάτι με ρωτάει, πού 'χει πάει;" Τώρα όμως που ορκίσαμε την κυβέρνησιν Άδωνη Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη και μπορούμε να κοιμούμαστε ήσυχοι, θα σας αποκαλύψω ότι η απουσία μου ήτο επιβεβλημένη για επιτακτικούς λόγους ευρωπαϊκού και διεθνούς συμφέροντος (άντε και λίγο εθνικού): όλες αυτές τις ημέρες ήμουν εντός του Προεδρικού Μεγάρου ως μυστικοσύμβουλος ειδικός εις τας βυζαντινάς ραδιουργίας, προκειμένου να συντονίσω τους πολιτικούς αρχηγούς και να σας βρω πρωθυπουργόν.
Για να μην σας τα πολυλογώ οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί συνεδρίασαν αρκετές φορές υπό την προεδρίαν εμού και του προέδρου Σαρλ (πώς λέμε ντε Γκολ; Ε, κάτι τέτοιο - ή περίπου). Η επιλογή του προσώπου που θα βγάλει το φίδι από την τρύπαν (με το αζημίωτον φυσικά), θα μουντζωθεί, θα σταυρωθεί (μαζί με την χώραν του) και θα αναστηθεί εντός τριών ημερών εις την προεδρίαν διεθνούς οργανισμού (χωρίς την χώραν του) ήτο δύσκολη. Υπήρξαν δύο επιλογαί: λύσις πολιτική ή θεσμική. 

Ιδού τα πολιτικά πρόσωπα που επροτάθησαν:
- Πέμη Ζούνη (δεν έγινε δεκτή, διότι ήθελε το όνομά της να μπει πρώτο στην μαρκίζα)
- Γιάννης Μιχελογιαννάκης (ομοίως απερρίφθη, διότι δεν είναι δυνατόν να κάνουμε πρωθυπουργόν κάποιον που έχει υπονοήσει για τον προκάτοχόν του ότι είναι τελειωμένη αδερφή)
- Μάγια Τσόκλη (είχε το πλεονέκτημα ότι, έχοντας γυρίσει όλον τον κόσμον, θα βρει εύκολα καταφύγιον κάπου, όταν θα την πάρουν με τις πέτρες του πατέρα της)
- Ελένη Παναρίτη (γιατί συμμετείχε στο θαύμα του Περού, όπως το αποκαλεί η ιδία, δηλαδή  στρατηγικές ιδιωτικοποιήσεως της γης των ιθαγενών συνεργαζόμενη με τον πρόεδρον Φουτζιμόρι - τώρα είναι στην φυλακήν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος. Ο Φουτζιμόρι εννοώ, όχι η Παναρίτη).
- Γιάννης Βούρος (για να έχεις την εντύπωση, απλέ και ανόητε ψηφοφόρε, ότι "εσύ αποφασίζεις")
- Άννα σύζυγος Γιώργου Νταλάρα (γιατί μας δίνει την εγγύησιν ότι δεν θα μείνει κολλημένη εις την πρωθυπουργικήν καρέκλαν, αφού απλώς θα την ακουμπήσει - πάσχει από καρεκλοφοβία ή είναι ιδέα μου;)
- Συμεών Κεδίκογλου (διότι το όνομα αυτό ενώνει τα δύο μεγάλα κόμματα: έχουν αμφότερα από έναν βουλευτή Ευβοίας με αυτό το ονοματεπώνυμο)
- Εύα Καϊλή ή Μιλένα Αποστολάκη (ως διεθνώς αναγνωρίσιμες φιγούρες, από την Ταϊβάν ώς την Βραζιλία, όπως έδειξα τις προάλλες)
- Απόστολος Κακλαμάνης, Φίλιππος Πετσάλνικος (ο σεισμός που έγινε εις την Κρήτην οφείλεται εις τα γέλια μου, όταν άκουσα τον Παπανδρέου να προτείνει αυτά τα ονόματα)

Από τα παραπάνω κατέστη προφανές ότι δεν γίνεται να επιλεγεί πολιτικόν πρόσωπον, διότι δεν τα βρίσκουμε με την καμίαν. Ο βαθμός διαφωνίας σε όλα τα θέματα ήτο τοιαύτος, ώστε παρ' ολίγον να μείνουμε εντελώς νηστικοί: όταν έρριψα την ιδέαν να παραγγείλουμε πίτσες, ο κ. Παπανδρέου επέμενε να παραγγείλουμε πίτσα λαχανικών, ωστόσο το κόλπο του απεκαλύφθη αμέσως από το πολιτικόν σαΐνι που ακούει εις το όνομα Σαμαράς: τα λαχανικά θα ήσαν λαχανάκια Βρυξελλών και αμέσως ο Αρχηγός της ΝΔ αντέδρασε λέγοντας "συμφωνώ να πάρουμε πίτσα, αλλά αυτή την παραγγελία δεν την υπογράφω". Σαμαράς και Παπανδρέου συμφώνησαν τότε να πάρουμε πίτσα με σουτζούκι, αλλά ο κ. Καρατζαφέρης εξανέστη και έφυγε από το Προεδρικόν Μέγαρον εκνευρισμένος, διότι το σουτζούκι είναι τουρκικόν. Βεβαίως επανήλθε αργότερα (τέτοια ευκαιρία να μπει σε κυβέρνηση και θα την έχανε;), οπότε βρήκα τον συμβιβασμόν: πίτσα με χωριάτικο λουκάνικο στην υγειά του Ελληνικού Λαού, ο οποίος επλήρωσε και την πίτσαν, εννοείται.


Αφού φάγαμε, συνεχίσαμε με τις θεσμικές επιλογές:

- Ιωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός (ο κ. Καρατζαφέρης εδηλώσε ότι προτιμά τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά - θανάσιμον εχθρόν του μπάρμπα μου εις την διεκδίκησιν του βυζαντινού θρόνου, όπως έγραφα πέρυσι). Ως εναλλακτική:
- Κωνσταντίνος Καντακουζηνός (πάλι ο κ. Καρατζαφέρης έφερε αντιρρήσεις -μολονότι ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός έχει υπάρξει υποψήφιος με τον Λαϊκόν Ορθόδοξον Συναγερμόν- φοβούμενος ότι θα χάσει την αποκλειστικότητα εις τα ηλίθια λογοπαίγνια, μιας και ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός έχει διδακτορικόν εις την εξυπνακίστικην ανοησίαν)
- Χόσνι Μουμπάρακ (πρόσωπον με διεθνές κύρος και ειδίκευσιν εις την καταστολήν που τόση ανάγκη έχει η χώρα μας - ωστόσο την πολύτιμον συμβολήν του αναζητούν πολλές χώρες, γι' αυτό απεφασίσθη να κρατηθεί ως μπακ-απ)
- Ιουλία Αλεξανδράτου (έχει τα εξής προσόντα: βογκά άπταιστα τα αγγλικά και τα γαλλικά, μπορεί να δημιουργήσει συμμαχίες με τους Γάλλους, με τους οποίους έχει ήδη συνεργαστεί επιτυχώς και κυρίως εκπροσωπεί το νεοελληνικόν τρίπτυχον: πλαστική ομορφιά, δημοσιότης με κάθε τρόπο, γρήγορα λεφτά)
- Παναγιώτης Ρουμελιώτης, Βασίλειος Σκουρής, Νικηφόρος Διαμαντούρος, Λουκάς Παπαδήμος (εδώ τους απεστόμωσα: "απορρίψατε ολόκληρη Ιουλία και σκέφτεστε τους κομπάρσους;")
- Μαρία-Ελένη Λυκουρέζου (σημειώθηκε ωστόσο ότι είναι περισσότερο πολιτική επιλογή παρά θεσμική)
- Τρύφωνας Σαμαράς (δύο τα προβλήματα: 1) θα τον μπερδεύουν με τον Αντώνη, ο οποίος φοβάται ότι θα χρεωθεί την φθοράν του Τρύφωνος και 2) ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΤΡΥΦΩΝΑ)
- Σάκης Ρουβάς ή Δέσποινα Βανδή (απερρίφθησαν αμφότεροι, διότι εθεωρήθησαν πράκτορες της Αριστεράς)

Την λύσιν την έδωσα και πάλι εγώ: αφού όποιον και να βάλουμε εντολές θα εκτελεί, δεν ρίχνουμε κλήρον να τελειώνουμε; 
Ο λαχνός που τράβηξα έγραφε "Λουκάς Παπαδήμος". 

Το 'βλεπα. Το 'παιξα;

Ειμί Κωνσταντίνος ο αλιεύς πρωθυπουργών και άρτι ωλοκλήρωσα.

Υ.Γ.: Ο κ. Παπαδήμος είναι εξαιρετική επιλογή, αν κρίνουμε από την μέχρι τώρα πορείαν του: επί των ημερών του (διοικητής Τραπέζης της Ελλάδος) έγινε το τρελόν πάρτι του Χρηματιστηρίου, επομένως ελπίζουμε ότι από τις 700 μονάδες θα φτάσουμε σύντομα στις 7000. Επίσης είχε αναπόφευκτα γνώσιν των μαγειρεμένων στοιχείων που μας έβαλαν στο ευρώ (στοιχεία για τα οποία κατηγορούμεθα τώρα), άρα ευελπιστώ ότι με τον ίδιον τρόπον θα μηδενίσει το χρέος και το έλλειμμα. Τέλος, να προσθέσω ότι ως αντιπρόεδρος της ΕΚΤ έκανε τα στραβά μάτια, όταν η χώρα μας εκτροχιαζόταν δημοσιονομικά. Ελπίζω να κάνει το ίδιο και τώρα, άρα ετοιμαστείτε για αυξήσεις μισθών και συντάξεων, μειώσεις φόρων και αναδιανομή του πλούτου.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Δημοψήφισμα ΙΙΙ (συμπεράσματα)

Φαίνεται πως το δημοψήφισμα θα γίνει το επόμενον χτύπημα (αγγλιστί: χιτ) του παρόντος ιστολογίου. Ήδη από τον Αύγουστον ασχολούμαι με το θέμα έχοντας γράψει για το πρώτον εν Ελλάδι δημοψήφισμα του 1862 και έχοντας καταθέσει σειράν καιρίων ερωτημάτων που θα έπρεπε να τεθούν προς δημοψήφισμα.
Η παρούσα ανάρτησις ωστόσο έχει την πρωτοτυπίαν ότι, στα πλαίσια της παράνοιας που επικρατεί, θα αναλύσει ένα δημοψήφισμα που δεν θα γίνει - όπως αντίστοιχα η ψήφος εμπιστοσύνης των βουλευτών είναι προς μίαν κυβέρνησιν που δεν εμπιστεύονται. 
Ο μπάρμπας μου, ο Ιωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός, αφού εσήκωσε όλα τα λεφτά του από τις τράπεζες, ξεπούλησε όσο-όσο την ακίνητον περιουσίαν του, έστειλε τας χρυσάς του λίρας με τριαξονικόν εις την Γενεύην και έφυγε με ουάν-γουέι εισιτήριον για Μαϊάμι,  μου άφησε το παρακάτω σημείωμα (γραμμένο επί της υπέρδιπλης παπλωματοθήκης του), όπου επιχειρεί μιαν ψύχραιμον ανάλυσιν του ζητήματος.
Αντιγράφω:

"Αγαπητά μου παιδιά,
Αποφάσισα να φύγω από τη χώρα, διότι αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει πλέον σωτηρία. Η μοναδική ελπίδα, αυτό το δημοψήφισμα που οικτρά απέτυχε να δρομολογηθεί, χάθηκε: τώρα θα περιμένετε υπομονετικά την καταστροφή σας. Διότι αυτό το δημοψήφισμα ήταν ίσως η μοναδική ορθή κίνηση των τελευταίων 2 ετών και η μόνη που θα μπορούσε ίσως να σας γλιτώσει από τον αφανισμό. Έγινε όμως εντελώς ακατάλληλα, από άνθρωπο που είναι για άλλους ανίκανος, για άλλους πονηρός. Τους λόγους που τον οδήγησαν σ' αυτή την απόφαση δεν έχει μεγάλη σημασία πλέον να προσπαθήσω να τους υποθέσω.
Το δημοψήφισμα θεωρώ πως ήταν σωστή ιδέα αλλά εκ γενετής αποτυχημένη. Πρώτον, γιατί δεν κάνεις δημοψήφισμα όταν δεν έχεις πάρει ακόμα τα λεφτά. Και όντως, οι εταίροι μας μας εκβίασαν όπως ξέρουν πολύ καλά να κάνουν. Δεύτερον, γιατί δεν ξέρεις ακόμα με ακρίβεια για ποιο πράγμα μιλάς. Μιλάμε για μια "δανειακή σύμβαση", ενώ δεν έχει αποσαφηνιστεί τι περιεχόμενο θα έχει και τι μέτρα θα συνεπάγεται. Επομένως, το πιο λογικό θα ήταν να τεθεί θέμα δημοψηφίσματος αργότερα: 1) όταν θα έχουμε αφενός λεφτά για μερικούς μήνες ακόμα, άρα θα μπορεί να γίνει σε συνθήκες σχετικής ομαλότητας, και 2) όταν θα έχει αποσαφηνιστεί τουλάχιστον το πλαίσιο και οι απαιτήσεις της σύμβασης. Και επιπλέον το ανακοινώνεις έχοντας κάνει μια υποτυπώδη συζήτηση τουλάχιστον με το κόμμα σου - αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια.

Παρά ταύτα, επιμένω: η ιδέα ήταν σωστή.
Φτάσαμε σε μια κατάσταση σχεδόν αδιέξοδη - θέλετε οι παλινωδίες της κυβέρνησης, θέλετε η ανικανότητά της, θέλετε άλλοι λόγοι, πάντως φτάσαμε εδώ. Δόθηκε μια ευρωπαϊκή λύση που άλλοι θεωρούν σωτήρια και άλλοι καταστροφική. Η συνέχεια θα ήταν ένα έργο που έχουμε ξαναδεί: νέο Μνημόνιο με ορίζοντα ώς το 2020 τουλάχιστον που συνεπάγεται νέα μέτρα, μέσα στη Βουλή οι βουλευτές να κλαίγονται πως αναγκάζονται πάλι να πάνε ενάντια στην πονοψυχιά τους, ο Παπανδρέου να κατεβαίνει από το όρος Σινά κρατώντας δυο πλάκες με τις 10 εντολές της Τρόικας, απ' έξω στο Σύνταγμα χάπενινγκς με ΜΑΤ και διαδηλωτές, η χώρα σε διάλυση, απεργίες, Αγανακτισμένοι, μούντζες, ο Σαμαράς να καταγγέλλει το νέο Μνημόνιο, ο Καρατζαφέρης να κάνει λογοπαίγνια, ο Φωτόπουλος να δηλώνει ότι θα προτάξει τα στήθη του για να προστατέψει τον παππού και την γιαγιά, Αυτιάς και Τράγκας, Mega και Σκάι, ο Βενιζέλος ως ψευδο-Δημοσθένης, ο Τσίπρας να λέει ότι είμαστε 11 εκατομμύρια και είναι 154 (ούτε καν), το ΠΑΜΕ να κυκλώνει τη Βουλή και να παίζει ξύλο με κάποιους που πάνε στην κηδεία της χώρας φορώντας μαύρα και άλλα τέτοια βαρετά.
Όλοι οι παραπάνω σκούζουν, διότι εμφανίζονται ως εκφραστές της πλειοψηφίας. Ο μόνος τρόπος όμως να μάθουμε τι πραγματικά θέλει η πλειοψηφία για το νέο Μνημόνιο είναι να την ρωτήσουμε. Όχι γενικά, αλλά συγκεκριμένα: υπάρχει ένα σχέδιο σωτηρίας της χώρας που συμφωνήθηκε με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το θέλετε ή όχι; Και να βγουν όλοι να εξηγήσουν τι σημαίνει το "Ναι" και τι το "Όχι". Συγκεκριμένα, ποιες οι συνέπειες της μιας επιλογής και ποιες της άλλης. Όχι αόριστα, "ένα άλλο μείγμα πολιτικής", "εκλογές τώρα για να ανατραπούν τα κόμματα του Μνημονίου", "φως στο τούνελ το 2015" και άλλες γενικότητες. Συγκεκριμένο ερώτημα και συγκεκριμένη απάντηση που θα δεσμεύει όποια κυβέρνηση έρθει στα πράγματα, είτε είναι η ΝΔ είτε το ΚΚΕ είτε το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών (Φύση-Κυνήγι-Ψάρεμα-Παράδοση). Και, καλώς ή κακώς, αυτό είναι το δάνειο, μ' αυτούς τους όρους φτάσαμε ώς εδώ και είμαστε μπροστά στην αποδοχή ή στην απόρριψή του. Πιθανόν μια άλλη κυβέρνηση να πετύχαινε καλύτερους όρους, πιθανόν αν γινόταν δημοψήφισμα από την αρχή να ήταν καλύτερα, αλλά δεν έγινε και είμαστε τώρα εδώ, μπροστά σε ένα δέμα που πρέπει να αποφασίσουμε αν θα ανοίξουμε ή όχι.
Και για πρώτη φορά ένας λαός καλείται να αποφασίσει για το μέλλον του τόσο καίρια. Κάτι που θεωρητικά θα έπρεπε να αποδεχθούν ακόμα και όσοι πιστεύουν ότι η απόρριψη του δανείου σημαίνει χρεοκοπία και απόλυτη καταστροφή. Αλλά αυτή είναι η δημοκρατία: αν δεν θέλει ο λαός να σωθεί, θα τον σώσει το παγκόσμιο σύστημα με το ζόρι; Μπορεί το "Όχι" στο δημοψήφισμα να σημαίνει παραίτηση της κυβέρνησης, πολιτική ανωμαλία, χρεοκοπία, έξοδο από το ευρώ ή ό,τι άλλο, αλλά θα είναι τουλάχιστον επιλογή των πολιτών - εκτός και αν αποδεχτούμε και επισήμως ότι κυβερνούν οι Γερμανοί, οι τράπεζες, οι αγορές και οι δανειστές, οπότε να μετονομάσουμε την "Ελληνική Δημοκρατία" σε "Γερμανικό Πασαλίκι της Νοτίου Βαλκανικής". Ένα "Ναι" σημαίνει: "τα κεφάλια μέσα, το βουλώνουμε, κομμένες οι απεργίες, οι μούντζες και το ξύλο στο Σύνταγμα, δουλεύουμε όλοι για να εφαρμοστεί στο ακέραιο η σύμβαση, μήπως βγούμε από το αδιέξοδο". Ένα "Όχι" σημαίνει: "ε-ε-ε, ο-ο-ο, πάρτε το Μνημόνιο και φύγετ' από δω - ουστ!" ή, σε πιο στρωτή γλώσσα: "αγαπημένοι μας δανειστές, αυτό που θέλετε να μας επιβάλλετε εμείς δεν το θέλουμε. Ή μας προτείνετε άλλη διέξοδο με καλύτερους όρους ή, αν δεν μπορείτε (ή δεν θέλετε, βρε αδερφέ), χρεοκοπούμε άμεσα, με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για εμάς και για εσάς".

Το σύστριγκλο που έγινε αμέσως μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος δείχνει πώς το παγκόσμιο και εγχώριο σύστημα δέχτηκε την ιδέα να εκφραστεί ο ελληνικός λαός επί συγκεκριμένου καίριου ερωτήματος (άρχισαν να σκούζουν τα ΜΜΕ, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί έπαθαν λαλά, ο Βενιζέλος, που υποστήριζε ένθερμα το δημοψήφισμα, αφού μπήκε ξαφνικά στο νοσοκομείο για να εξαφανιστεί προσωρινά από το προσκήνιο και να φάει μόνος του ο Παπανδρέου τα μούτρα του λόγω έντονου κοιλιακού άλγους, ανένηψε ως αντίπαλος του δημοψηφίσματος και εγγυητής της πολιτικής ομαλότητας, ο Σαμαράς που τάχα δεν ήθελε ούτε να ακούσει για Μνημόνιο 1 και 2, τώρα θέτει ως απαραίτητο όρο την ψήφιση του Μνημονίου 3, θέλοντας τα λεφτά αλλά όχι τα μέτρα που μας επιβάλλουν για να μας δώσουν τα λεφτά (σημείωσις Κ. Καντακουζηνού: θέλω κι εγώ λίγο από αυτό που παίρνει), σύσσωμη η αντιπολίτευση τάχθηκε κατά του δημοψηφίσματος και υπέρ των εκλογών, οι αγορές κατέρρευσαν και άλλα ωραία). 
Δεν θέλουν όλοι αυτοί το δημοψήφισμα, διότι λένε πως είναι πολωτικό και διχαστικό. Είναι. Αλλά κάθε κρίσιμο ερώτημα είναι διχαστικό: καλούμαστε να επιλέξουμε είτε το ένα είτε το άλλο, τρίτη επιλογή δεν έχει. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ότι τους ενοχλούν τόσο οι διχαστικές επιλογές. Αλλού κολλάνε όλοι τους: ότι το δημοψήφισμα σημαίνει πως για το δάνειο θα αποφασίσει ο λαός και όχι αυτοί καθώς και ότι η επιλογή συνεπάγεται ευθύνη όλων (για την επιλογή και την ευθύνη γράφει στο Είτε/Είτε ο Κίρκεγκωρ).


Θα σταθώ ειδικά σε ένα σημείο, διότι δείχνει, νομίζω, εναργώς πώς λειτουργεί όλο το σύστημα: ακόμα και η κοινοβουλευτική μας Αριστερά δεν θέλει το δημοψήφισμα, αλλά προτιμά εκλογές. Το δημοψήφισμα, πάγιο αίτημά της, ξαφνικά γίνεται επικίνδυνο: αφενός μας θέτει προ των ευθυνών μας και αφετέρου απειλεί άμεσα το πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Γίνεται δηλαδή ένας τόσο αποτελεσματικός αερόσακος, που θα έκανε περήφανο κάθε Γερμανό κατασκευαστή: υπάρχει για να εκφράζει τη διαφωνία κόσμια και εντός του πολιτικού συστήματος, υπάρχει για εκτόνωση, για να νιώθει ο αδικημένος ότι κάπως εκπροσωπείται, για να παραμείνει πειθήνιος και για να μην καταφύγει σε ακραίες επιλογές. Πιο πρακτικά: το δημοψήφισμα είχε πολύ μεγάλες πιθανότητες να συγκεντρώσει ένα "Όχι" - αυτό ακριβώς που ζητά εδώ και δύο χρόνια η Αριστερά. Επομένως ο βασικός της στόχος, η έξοδος από το Μνημόνιο, θα είχε επιτευχθεί. Αντίθετα, οι εκλογές δεν θα της δώσουν παρά ένα ποσοστό λίγο υψηλότερο από το σημερινό και σίγουρα όχι την πλειοψηφία, ώστε να μπορέσει να επιβάλει αυτή την άλλη πολιτική που θα μας βγάλει από το Μνημόνιο. Τι από τα δύο λοιπόν θα ήταν προτιμότερο αυτή τη δεδομένη στιγμή; Δημοψήφισμα ή εκλογές; Ο αφελής ψηφοφόρος της Αριστεράς θα απαντούσε: "μα φυσικά δημοψήφισμα, διότι το ΟΧΙ που θα υποστηρίξει η Αριστερά θα εκφράσει πολύ περισσότερους από τους πιθανούς ψηφοφόρους της στις εκλογές. Έχοντας όμως κερδίσει το δημοψήφισμα, μπορεί μετά να προσβλέπει και σε υψηλότερα ποσοστά στις επόμενες εκλογές". 
Λάθος, χάσατε.

Από τις τελευταίες εξελίξεις ελπίζω να πήραμε όλοι ένα μάθημα: ότι όλοι είναι μέρος του συστήματος, ακόμα και όσοι το καταγγέλλουν. Για τη διπρόσωπη ΝΔ, που εκ του ασφαλούς το παίζει αντιμνημονιακή και μόλις στριμωχτεί τσιρίζει να ψηφιστεί το νέο μνημόνιο (χωρίς τα μέτρα - γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι του λαϊκισμού), δεν το συζητώ: κυβέρνησε 5 χρόνια και ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε. Αλλά βλέπει κανείς ότι μπροστά στον κίνδυνο απόρριψης του δανείου ακόμα και το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατική Αριστερά που είπαν τρανταχτό ΟΧΙ στο Μνημόνιο, προτιμούν την light λύση των εκλογών, ώστε να συνεχίσουν την εκ του ασφαλούς κριτική, χωρίς όμως να φέρουν ευθύνη για τις εξελίξεις. Ακόμα και οι Αγανακτισμένοι που θα έπρεπε να έχουν κατακλύσει τους δρόμους στηρίζοντας το δημοψήφισμα, πού είναι τώρα; Αποδείχτηκε ότι ακόμη και η Αγανάκτηση γίνεται εκ του ασφαλούς και μόνον όταν δεν συνεπάγεται άμεση ευθύνη.

Αγαπητά μου παιδιά, ελπίζω να το καταλάβατε πια: είστε μόνοι.


Υ.Γ.1: Διαβάζω ότι το 70% των Ελλήνων λέει όχι στο δημοψήφισμα. Αν το ποσοστό είναι πραγματικό, το ερμηνεύω ως άρνηση της (άμεσης) δημοκρατίας, για την οποία υποτίθεται ότι κόπτεται η φιμωμένη πλειοψηφία. Άσε, καλύτερα να παραμείνω Αγανακτισμένος με τα νέα μέτρα και το νέο Μνημόνιο - άντε το πολύ καμιά απεργία και πορεία στο Σύνταγμα. Για ατομική ευθύνη είμαστε τώρα;
Υ.Γ.2: Άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμένα την κατάσταση, μου λένε ότι πρέπει οπωσδήποτε να αρνηθούμε τη νέα συμφωνία, όπως έπρεπε να κάνουμε και με τις προηγούμενες. Μου λένε ότι η Ελλάδα θα καταρρεύσει κάποια στιγμή ούτως ή άλλως υπό το βάρος των χρεών, της ύφεσης και των ελλειμμάτων της και θα αναγκαστεί να βγει από το ευρώ. Όλες οι προβλέψεις (πρωτογενή πλεονάσματα, χρέος 120% το 2020 κτλ.) είναι αστείες, όπως ήταν και οι προβλέψεις εκείνου του αστείου τύπου που έλεγε ανέκδοτα για έξοδο στις αγορές το 2011. Αυτό το ξέρουν οι Γερμανοί - και μάλλον και οι δικοί μας. Αν πούμε ΟΧΙ τώρα, η απειλή άμεσης κατάρρευσης θα συμπαρασύρει τους πάντες μαζί μας, επομένως υπάρχει ένα ενδεχόμενο να σπεύσουν να δώσουν μια γενναία λύση που πραγματικά θα συμφέρει πρώτα εμάς. Αυτό φάνηκε προχθές: αν η λέξη "δημοψήφισμα" κόστισε 2 τρισ. στα χρηματιστήρια, η πραγματική χρεοκοπία πόσο θα κοστίσει; Αυτή είναι η μεγάλη μας δύναμη, ότι η καταστροφή μας συνεπάγεται (ακόμα) τη δική τους. Αν πούμε ΝΑΙ, θα επιβιώσουμε μερικά χρόνια ακόμα, όσο χρειάζεται ώστε τα ξένα δάνεια να αποκτήσουν σταδιακά ασφάλειες επί της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου, ώστε να μπορέσουν να την κατασχέσουν, όταν δεν θα μπορούμε να τα αποπληρώσουμε: επομένως, όταν σε 4-5 χρόνια γίνει η αναπόφευκτη χρεοκοπία, θα είμαστε στη θέση που θα είμαστε αν πούμε τώρα το ΟΧΙ, με τη διαφορά ότι τότε θα είμαστε και χρεοκοπημένοι και εντελώς ξεπουλημένοι. Με δυο λόγια: το δίλημμα δεν είναι αν θα χρεοκοπήσουμε και αν θα εξαθλιωθούμε, αλλά το πότε θα γίνει αυτό και τι θα σώσουμε από την περιουσία μας..
Υ.Γ.3: Αν νομίζετε ότι είτε έτσι είτε αλλιώς θα εξακολουθείτε τα επόμενα χρόνια να πίνετε με την άνεσή σας καπουτσίνο με 5 ευρώ, να αγοράζετε το νέο iPhone και τα νέα παπούτσια που βλέπετε στη βιτρίνα, να πηγαίνετε τριήμερα στη Ρώμη και διακοπές στη Σαντορίνη, όπως κάνατε τα προηγούμενα χρόνια, είστε γελασμένοι. Αγοράστε κανέναν τενεκέ λάδι καλύτερα.
Υ.Γ.4: Είναι προφανές ότι αυτό που απασχολεί όλη την Ελλάδα αυτές τις μέρες, δηλαδή ποιος θα είναι ο επόμενος αχυράνθρωπος που θα τοποθετηθεί στο γραφείο που απ' έξω γράφει "Πρωθυπουργός", δεν με αφορά."



UPDATΕ: Ο μπάρμπας μου βρήκε τούτο εδώ και μου το έστειλε με ιδιόχειρην αφιέρωσιν προς όλους σας.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Παρλέ-βού φρανσέ;

Σύσσωμη η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί συγκλονισμένη τας εν Ελλάδι εξελίξεις. Η Ελλάς για ακόμη μίαν φοράν μεγαλουργεί και οι ταγοί της γίνονται παγκόσμια σύμβολα αντίστασης. Στην Ταϊβάν, επί παραδείγματι, τα ονόματα της Εύας Καϊλή και της Μιλένας Αποστολάκη είναι γνωστά ακόμα και στα βρέφη (δείτε για παράδειγμα την είδησιν εις το CNYes, το μεγαλύτερον οικονομικόν πόρταλ της χώρας, όπου ανάμεσα στα κινεζικά ιδεογράμματα αναδύονται γραμμένες με λατινικούς χαρακτήρες, ως άλλες Αφροδίτες του Μποτιτσέλλι, αι δύο εκπρόσωποι του Ελληνικού Λαού: Milena Apostolaki, Eva Kaili - νέα για την Εύα Καϊλή μπορείτε να διαβάσετε και αλλού, π.χ. σε βραζιλιάνικες σελίδες). Κατόπιν αυτών αι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίαι, γι' αυτό και έχω ήδη παραγγείλει νέαν 3D τηλεόρασιν, ώστε να παρακολουθώ ανέτως τις σπλάτερ τηλεοπτικές επιλογές που θα μας προσφέρουν αφειδώς εις την ελληνικήν TV.

Ο πανευρωπαϊκός πανικός αποτυπώνεται σήμερον με την λέξιν "ΧΑΟΣ" εις το γνωστόν πρωτοσέλιδον της γαλλικής Libération, η οποία αναδεικνύεται μέγας χορηγός του παρόντος ιστολογίου, δεδομένου ότι και η προηγουμένη ανάρτησις εμπνέεται από την γαλλικήν εφημερίδα.
Η συνεργασία της εφημερίδος με το παρόν ιστολόγιον αναμένεται να εξελιχθεί και ήδη ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός έχει ετοιμάσει τους πρωτοσέλιδους τίτλους της εφημερίδος για τις επόμενες μέρες με εμβληματικές ελληνικές λέξεις που έχουν περάσει εις το γαλλικόν λεξιλόγιον:

ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ (scandale)
ΠΑΡΩΔΙΑ (parodie)
ΠΑΝΙΚΟΣ (panique)
ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ (paralogisme)
ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ (psychasthénie)


ΤΙΤΑΝΙΟΣ (titanesque)
ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ (marathon)
ΜΕΓΑΘΗΡΙΟ (mégathérium)
ΟΔΥΣΣΕΙΑ (odyssée)


ΑΣΦΥΞΙΑ (asphyxie)
ΧΟΛΕΡΑ (choléra)
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ (génocide)
ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ (cataclysme)
ΤΕΤΑΝΟΣ (tétanos)
ΚΩΜΑ (coma)
ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ (euthanasie)


ΥΠΕΡΒΟΛΗ (hyperbole)
ΠΑΧΥΔΕΡΜΟ (pachyderme)
ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΗΣ (mégalomane)
ΜΥΘΟΜΑΝΗΣ (mythomane)
ΛΟΓΟΔΙΑΡΡΟΙΑ (logorrhée)


ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΣ (pseudépigraphe)
ΠΕΙΡΑΤΕΣ (pirates)
ΑΥΣΤΡΑΛΟΠΙΘΗΚΟΙ (australopithèques)
ΠΑΡΑΣΙΤΑ (parasites)
ΔΡΑΚΑΙΝΕΣ (dracénas)
ΕΜΕΤΙΚΟΙ (émétiques)
ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ (ploutocratie)
ΣΑΠΟΥΝΙ ΚΑΙ ΣΚΟΙΝΙ (savon et corde - εκ του "χορδή")



Επιπλέον, σας ανακοινώνω ότι η αφορμή εδόθη από την Libération και με βασιλικόν του διάταγμα ο μπάρμπας μου, ο Ιωάννης ΣΤ', θα κάνει πραγματικότητα ένα από τα μεγάλα του όνειρα: να γίνει επιτέλους  Εθνικός Ύμνος της Ελλάδος το κάτωθι άσμα της σύγχρονης Κασσιανής:


Ειμί Κωνσταντίνος ο Γάλλος και άρτι ωλοκλήρωσα.

Υ.Γ.1:Αι κάτωθι λέξεις δεν έχουν ακόμη ενταχθεί εις την γαλλικήν, ωστόσο στα ελληνικά μπορούν να χαρακτηρισθούν και ως "γαλλικά":
ΟΥΣΤ
ΡΕ
ΜΩΡΗ


Υ.Γ.2: Μετά το "ΧΑΟΣ" προτείνω εις την Libération αναγραμματισμόν της λέξεως ώστε να γίνει "ΑΧΟΣ", δεδομένου ότι το ακόλουθον δημώδες που βρήκα εδώ έχει ανατριχιαστικές ομοιότητες με την σύγχρονη πραγματικότητα (ντουφέκια, Σούλι, η Γιώργαινα που δεν θέλει να γίνει σκλάβα και τα κάνει όλα μπουρλότο):

ΤΗΣ ΔΕΣΠΩΣ ΜΠΟΤΣΗ
Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν.
Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, ουδέ σε χαροκόπο.
Αρβανιτιά σε πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
Γιώργαινα ρίξε τ’ άρματα, δεν είν’ εδώ το Σούλι
εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανιτών.
Το Σούλι κι αν προσκύνησε κι αν τούρκεψεν η Κιάφα
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκανε δεν κάνει.
Δαυλί στο χέρι άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
Σκάβες Τούρκων μη ζήσουμε, παιδιά μ’ μαζί μου ελάτε.
Και τα φουσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν.