Εθνικός Ύμνος reloaded

Το παρόν ιστολόγιον με υπερηφάνεια παρουσιάζει τον νέον Εθνικόν Ύμνον της Ελλάδος (ο παλαιός, που καθιερώθη το 1865, έφαγε τα ψωμιά του - και τα ψωμιά μας).

Πρόκειται για την τρίτην στροφήν (ξεκινά στο 02:40) του άσματος Recovery Position (=Θέσις ανανήψεως) του συγκροτήματος Piano Magic:



Αντιγράφω εδώ τους στίχους του νέου Εθνικού μας Ύμνου προς χρήσιν των απανταχού Ελληνοπαίδων:

I've broken into France
I've stolen into Spain
I’ve been thrown out of Italy
And I’ll be thrown out again
The Dutch never liked me much
And Germany the same
I poisoned half the western world
But it never bought me fame

Ειμί Κωνσταντίνος ο Διονύσιος Σολωμός reloaded και άρτι ωλοκλήρωσα.

Κurt

Σήμερα οι ελάχιστοι πιστοί γιορτάζουν την επέτειο από την γέννηση του στρατηγού Kurt von Hammerstein-Equord (είναι ο τύπος στα δεξιά - η κατέ αριστερά είναι μια εύθυμη χήρα, η Helene Bechstein, σύζυγος γνωστού κατασκευαστή πιάνων και χρηματοδότη των Ναζί. Λέγεται μάλιστα ότι αυτή εισήγαγε τον Χίτλερ στην καλή γερμανική κοινωνία. Εδώ βλέπουμε τα δύο φιλαράκια σε φωτογραφία από την κηδεία του συζύγου Edwin Bechstein το 1934 συνοδευόμενα από τον στρατηγό μας).

Η ερώτηση που δημιουργείται είναι τι δουλειά έχει σ' αυτό το δημοκρατικό και φιλελεύθερο (χμ...) ιστολόγιο ένα αφιέρωμα σε  στρατηγό του Χίτλερ και πώς γίνεται να δηλώνει κανείς ανερυθρίαστα μέλος του φαν κλαμπ του. Γίνεται, διότι η περίπτωση του Kurt είναι εξαιρετική.

Για τον Kurt είχα ακούσει πρώτη φορά πριν από χρόνια, σε ένα ντοκιμαντέρ όπου μιλούσε μια κόρη του. Έλεγε ότι ένα κρύο βράδυ, μέσα στο αγιάζι και στην ομίχλη, μια βαριά μεσοπολεμική Mercedes-Benz φτάνει στο σπίτι τους. Ένας άντρας με μακριά καμπαρντίνα βγαίνει και πλησιάζει - δεν ήταν ο επιδειξίας του πάρκου, αλλά θα μπορούσε: ήταν ο ίδιος ο Χίτλερ (καλά, δεν τα έλεγε ακριβώς έτσι, αλλά είμαι επηρεασμένος από την υπολοχαγό Νατάσα). Ο Καγκελάριος λοιπόν έπιασε τον πατέρα της (με την καλή έννοια) και του αράδιασε όλο το τότε γερμανικό Plan A (αυτό που περιλαμβάνει άλλα δεινά χωρίς χρεοκοπία της Ελλάδας): κατάληψη Αυστρίας, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας κτλ. ζητώντας από τον στρατηγό να δηλώσει συμμετοχή στέλνοντας SMS στο 51000. Υπ'όψιν ότι ο Kurt δεν ήταν ένας απλός στρατηγός, αλλά ο Αρχηγός του Γερμανικού Επιτελείου. Ωστόσο ο Kurt απάντησε: "Όχι! Περήφανα σου λέω όχι!" - και ο Φύρερ έφυγε μουρμουρίζοντας κάτι σαν "γαμώ το φελέκι μου". 

Η συνέχεια για τον Kurt θα μπορούσε να είναι πολύ άσχημη, σαν αυτή του κολλητού φίλου του Kurt, του τελευταίου Καγκελαρίου πριν από τον Χίτλερ, του στρατηγού Kurt von Schleicher, που δολοφονήθηκε λίγο μετά την παράδοση της εξουσίας. Ο δικός μας Kurt όμως στάθηκε τυχερός (ίσως και να τον εκτιμούσε ο Χίτλερ, αν και αυτό δεν είναι προς τιμήν του): παραιτήθηκε και μπήκε στο περιθώριο μέχρι το 1939 που τον ξανακάλεσαν στα όπλα.

Λέγεται ότι ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να εμποδίσει τον Χίτλερ να ανέβει στην εξουσία, αλλά δεν τα κατάφερε (μόνο κάτι απειλές είχε εκφράσει, λέγοντας ότι, αν ο Χίτλερ κάνει πραξικόπημα, θα διατάξει τον στρατό να πυροβολήσει - ναι, και εκείνος τα 'κανε πάνω του). Βαθιά αντιναζιστής (μάλλον για πολιτικούς λόγους, με την έννοια ότι ανήκε σε διαφορετικό κόμμα, συντηρητικό μεν, αλλά όχι σαν αυτό των Ναζί - αν και τον έλεγαν "κόκκινο στρατηγό" για τις σχέσεις του με συνδικάτα, κάτι σαν τον δικό μας "κόκκινο Πάνο" Παναγιωτόπουλο), έφτασε στο σημείο να οργανώσει σχέδιο δολοφονίας του Χίτλερ καλώντας τον στην μονάδα που διοικούσε κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ήρθε σε επαφή με τους αξιωματικούς που οργάνωσαν αργότερα το σημαντικότερο σχέδιο δολοφονίας του Χίτλερ (αυτό που έγινε ταινία με τον Τομ Κρουζ). Συμμετείχαν μάλιστα δυο από τα παιδιά του στην απόπειρα - τα οποία δεν ήταν και πολύ μέινστριμ: μία κόρη του είχε παντρευτεί Εβραίο, ενώ άλλοι επέλεξαν το ΚΚ Γερμανίας και άλλες ολτέρνατιβ για την εποχή επιλογές. Αποτέλεσμα ήταν η οικογένεια να σκορπίσει στα τέσσερα σημεία (άλλοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλοι στην Ιαπωνία και άλλοι στην Αμερική). Τελικά ο Kurt πέθανε από φυσικά αίτια, γεγονός που έβγαλε τον Φύρερ από τον κόπο να τον αποτελειώσει με τεχνητά μέσα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι πάντα με συνάρπαζαν άνθρωποι, που μπορούσαν να αλλάξουν την ιστορία (είχε μάλιστα προειδοποιήσει τον Πρόεδρο Hindenburg για το κακό που θα τους έβρισκε, αν διόριζε τον Χίτλερ Καγκελάριο, αλλά ο μπάρμπας το 'χε χάσει). Και αργότερα, εν μέσω πολέμου, και ο ίδιος και η οικογένεια του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βγάλουν από την μέση τον Χίτλερ.

Ο Kurt βέβαια δεν ήταν κανένας άγιος: συμμετείχε στον παράνομο επανεξοπλισμό της Γερμανίας (ήδη πριν από την άνοδο του Χίτλερ) και ήταν συνεργάτης του von Schleicher που ήθελε να φτιάξει ένα στρατοκρατούμενο δικτατορικό κράτος, για να ξανακάνει τη Γερμανία Μεγάλη Δύναμη. Επίσης υπάρχει ιστορικό κουτσομπολιό ότι ο Kurt φταίει που έγινε ο Χίτλερ Καγκελάριος: όταν γίνονταν διαπραγματεύσεις μεταξύ Χίτλερ και von Schleicher (πριν ο πρώτος σφάξει τον δεύτερο) για δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας, ο Kurt πήρε τηλέφωνο τον Χίτλερ, αλλά έγινε αυτό που λένε "άλλα λέει η θεια μ' κι άλλα ακούν τ'αφτιά μ": νομίζοντας ο Χίτλερ ότι οι δύο στρατηγοί σχεδίαζαν πραξικόπημα, τρομοκρατήθηκε και πήρε σβάρνα τον πρόεδρο von Hindenburg, ο οποίος από το πολύ Αλτσχάιμερ δεν σκέφτηκε να μάθει τι ακριβώς συμβαίνει και τον διόρισε Καγκελάριο.

Κάποια στιγμή έρχονται ώρες ευθύνης. Ανεξάρτητα από τα λάθη που έκανες, ανεξάρτητα από τους σκοπούς σου που απέτυχαν, βλέπεις ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο. Και καλείσαι να επιλέξεις τις επόμενες κινήσεις σου σε ένα σταυροδρόμι για τη χώρα, γιατί ανήκεις στους λίγους που μπορούν να αλλάξουν τόσο δραστικά τη μοίρα της. Γιατί θα έρθει η στιγμή που θα σε ρωτήσουν: και εσύ τι έκανες, όταν μπορούσες να αποτρέψεις το κακό;

Ο Kurt δεν τα κατάφερε. Δεν ξέρω αν δεν θέλησε ή αν δεν μπόρεσε. Ίσως ήταν ένας άνθρωπος που, αν και βρισκόταν στο κέντρο της εξουσίας, δρούσε μόνος του. Γνωρίζοντας από την αρχή περί τίνος πρόκειται, έπρεπε να διαλέξει: μαζί με τον Χίτλερ, στην απ' έξω ή εναντίον του. Για λόγους πολιτικής τακτικής και μόνον ξεκίνησε με το πρώτο (με σκοπό να τον βγάλει από την μέση αργότερα - ο ίδιος ο Kurt, αν και από την αρχή αντι-ναζί, είχε συναντήσει τον Χίτλερ σε διαμέρισμα του συζύγου της κατές της φωτογραφίας και του πρότεινε την Καγκελαρία εκ μέρους του Schleicher), από ιδιοσυγκρασία συνέχισε με το δεύτερο και στις κρίσιμες στιγμές επέλεξε το τρίτο.
Αυτό το τελευταίο είναι που με συγκλονίζει: να αντιτίθεσαι, όταν όλοι αποθεώνουν τον Χίτλερ, όταν βλέπεις ότι εξοντώνει τους αντιπάλους του, όταν είσαι τόσο ψηλά που το δέλεαρ να κρατήσεις την εξουσία σου είναι μεγάλο και εύκολο, όταν ξέρεις πως, αν πας κόντρα, είναι πολύ πιθανόν να χάσεις. Αλλά αυτό σε κάνει μεγάλο: οι επιλογές σε κρίσιμες στιγμές. Ακολουθώντας τις εύκολες λύσεις δεν έχεις καν τη δυνατότητα να μεγαλουργήσεις.

Ελάχιστοι τον θυμούνται πια, ίσως γιατί, ενώ είχε τη δύναμη να αποτρέψει το κακό, δεν τα κατάφερε (ξεχωρίζω ιδίως τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης Χίτλερ, τότε που ήταν αρχηγός του στρατού και μπορούσε να αντιδράσει). Το προσπάθησε όμως, ίσως όχι όσο μπορούσε (ο ίδιος δήλωνε ότι δεν είναι ήρωας), αλλά νομίζω ότι, ακόμα κι έτσι, αξίζει να τον θυμόμαστε. Για τις δύσκολες επιλογές του και κυρίως για το επίκαιρο μόττο του:

 

 

"Ο φόβος δεν είναι φιλοσοφία ζωής"

 

 

Ειμί Κωνσταντίνος ο  μεσοπολεμικός χρονικογράφος και άρτι ωλοκλήρωσα.

Υ.Γ.: Θεωρώ μεγαλειώδες το γεγονός ότι η οικογένειά του προτίμησε να του κάνει πολιτική κηδεία, για να μην σκεπαστεί το φέρετρό του με την ναζιστική σημαία, όπως γινόταν στους στρατιωτικούς, ενώ ξέχασε στο μετρό το στεφάνι που του έστειλε ο Χίτλερ.

Η Τράπεζα της δύσης



Σάλος έχει προκληθεί εις την παγκόσμιον οικονομίαν από την αποκάλυψιν του zougla.gr και του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου για την δωρεά μετοχών της Τραπέζης της Ανατολής αξίας 670 δισ. ευρώ, αι οποίαι και θα μας απαλλάξουν από το χρέος. Ο μπάρμπας μου, ο Ιωάννης ΣΤ', μπαίνει και ξαναμπαίνει εις το zougla.gr, όπου εις την πρώτην τους σελίδα τα 4 από τα 5 κύρια θέματα είναι σχετικά με την Τράπεζαν και τις μετοχές της, ενώ το πέμπτο είναι το e-shop του zougla.gr. Ο Ιωάννης ΣΤ', όπως θα έκανε κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης της σελίδος, αναζητά μετοχές εις το e-shop τους, αλλά δυστυχώς το προϊόν δεν είναι ακόμη διαθέσιμον προς πώλησιν (πωλούνται μόνον νανοβιονικά t-shirt, νανοβιονικές μπαντάνες, σακίδια-ηλιακοί φορτιστές, τηλεφακοί για iPhone4, υποβρύχιες μάσκες-κάμερες και άλλα απαραίτητα εν όψει κρίσεως και περικοπών αντικείμενα). Ευτυχώς υπάρχει και το ebay, το οποίον όμως κοστολογεί την μετοχήν της Τραπέζης προς 1 μόνον ευρώ σε μια εμφανώς αγωνιώδη προσπάθειαν των διεθνών λαμογιών να γελοιοποιήσουν το ζήτημα. Ωστόσο ο μπάρμπας μου εδιάβασε εις το zougla.gr ότι η Εθνική Τράπεζα προσεπάθησε να κάνει συμβιβασμόν προς 1,5 δισ. ευρώ και αμέσως τα μάτια του άρχισαν να γίνονται δολάρια.

Έτσι άνοιξε όλα τα παλαιά του μπαούλα, μήπως βρει μετοχάς της Τραπέζης ή άλλα πολύτιμα έγγραφα που θα τιμολογούνται προς μερικές εκατοντάδες δισ. ευρώ.

Ιδού η λίστα των σημαντικοτέρων εγγράφων που βρήκε:

1. 43 εγγυητικαί επιστολαί των Τευτόνων ιπποτών: αξία 674 δισ. ευρώ (για τα χρέη των Τευτόνων έχω κάνει νύξιν εις την πρώτην ever ανάρτησίν μου εις το ιστολόγιον της δεσποινίδος Ματίνας εδώ. Για να δείτε πόσο μπροστά -και ταυτοχρόνως πόσο πίσω- είναι ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός)

2. 82 μετοχαί της Τραπέζης της Βενετίας: αξία 433 δισ. ευρώ (ο μπάρμπας μου σκέφτεται να δώσει τις μετοχές στον Μπερλουσκόνι με αντάλλαγμα το τηλεφωνικό του καρνέ)

3. 36 επιστολαί αναγνωρίσεως χρέους του βασιλέως της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου Δ' του Λεπρού: άξιζαν 1,553 τρισ. ευρώ, αλλά ο μπάρμπας μου τις έκαψε, διότι δεν θέλει να πρωταγωνιστήσει εις το σίκουελ του Νησιού

4. 724 αυτόγραφα της Ιουλίας Αλεξανδράτου: αξία 35,44 τρισ. ευρώ (έκαστον)

5. 42 εξώφυλλα του δίσκου "Όλα τα λεφτά" της Στέλλας Μπεζαντάκου φιλημένα ένα προς ένα από τα χείλη της Στέλλας (περιέχουν την επιτυχία "Τραλαλά Τραλαλό"): αξία 999,999 δισ. ευρώ

6. Πλήρης συλλογή των εξωφύλλων των Very Sorry, Nitro, Hello, Ciao: αξία 122.333.249.200.190.209.009.672.988,1 τρισ. ευρώ

7. Το δύο γραμμών σενάριο της νέας ταινίας της Μαριάνας Ντούβλη: αξία 149 δισ. ευρώ

8. Το χάρτινον φαναράκι που κρατούσε εις τον περσινόν Επιτάφιον: αξία 43 δισ. ευρώ

9. 89.190 αυτοκρατορικά χρυσόβουλα, με τα οποία παραχωρεί λίμνες, βουνά, ραχούλες, ρεματιές και καζίνο εις την Ιεράν Μονήν Βατοπαιδίου: αξία μεταξύ 112 και 872 δισ. ευρώ (αναλόγως το μπίζνες πλαν που θα του προτείνει η Ιερά Μονή)

Κατόπιν των παραπάνω ο Ιωάννης ΣΤ' και εγώ είμεθα έτοιμοι να συμβάλωμεν εις την διάσωσιν της Ελλάδος και να υποστώμεν κάθε θυσίαν, προκειμένου να απαλλαγεί από το χρέος του το Γένος. Γι' αυτό απεφασίσαμε να δωρίσουμε από το υστέρημά μας 0,60 ευρώ εις το ταμείον αποσβέσεως του ελληνικού χρέους και να μην αγοράσωμεν σήμερα ψωμί (θα ζητήσωμεν από τα πρακτικά της Βουλής την φραντζόλαν που κατέθεσε η Λιάνα Καρβέλη - επέλεξα το συγκεκριμένον βίντεο μεταξύ των πολλών που κυκλοφορούν κυρίως για το πρώτο δευτερόλεπτόν του, το οποίον σκανδαλωδώς λείπει από τα περισσότερα).

Ειμί Κωνσταντίνος ο χουβαρδάς και άρτι ωλοκλήρωσα.

Υ.Γ.1: Η αποκάλυψις-βόμβα του παρόντος ιστολογίου είναι ότι η Τράπεζα της Ανατολής υπάρχει ακόμη και λειτουργεί κανονικώς - το μόνον κακόν είναι ότι και αυτήν την έχουν Κινέζοι.

Υ.Γ.2: Απορία: αυτοί που έφτιαξαν την σελίδα της εταιρίας E.N.D. που θα σώσει την Ελλάδα (πέραν του προφανούς μπλακ χιούμορ με τον τίτλον) δεν γνωρίζουν αγγλικά καίτοι καθηγητές εν Αμερική; Διότι αφενός η Ελλάς αγγλιστί είναι "Hellas" και ουχί "Ellas" και αφετέρου το "never die" θα έπρεπε να είναι "never dies". Πάντως αυτό το περίεργον Έψιλον παραπέμπει σε κάποιους που ομιλούν μόνον την μαθηματικής κατασκευής ελληνικήν γλώσσαν και απαξιούν να ασχοληθούν με βαρβαρισμούς - ναι, σκέπτομαι τους Ελ.

Βρε λες;;;

Η μάχη του Κουφιοκέφαλου

Ο Μανουήλ Κομνηνός με αυτοκρατορικό μπουρνούζι SPA

Σήμερον 17 Σεπτεμβρίου 2011 είναι η 835η επέτειος από την μάχην εις το Μυριοκέφαλον, γι' αυτό και θα σας παρουσιάσω την διήγησιν όπως την άκουσα από τον Ιωάννη Καντακουζηνό (όχι τον σελέμπριτι αυτοκράτορα μπάρμπα μου, αλλά τον παππού μου, ο οποίος υπήρξε στρατηγός του Μανουήλ Α' Κομνηνού εις την μάχην - φημολογείται ότι σκοτώθηκε, αλλά πρόκειται περί ανοησιών των ιστορικών που δεν ήταν μπροστά και δεν ξέρουν την τύφλαν τους):

"Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Κομνηνός, αν και Μέγας και εξαιρετικά αγαπητός, μας πήγαινε ΠΚΕ: τη μία του ερχόταν να εκστρατεύσει στην Ιταλία, την άλλη στην Αίγυπτο, την άλλη στην Ουγγαρία, την άλλη στην Έδεσσα και δεν θυμάμαι κι εγώ πού αλλού. Και πάντα μας τούμπαρε γιατί δεν έλεγε κατευθείαν ότι πάμε πόλεμο: για την εκστρατεία στην Ιταλία έλεγε "ρε, πάμε για καμιά εσπρεσσιά στη Φοντάνα Ντι Τρέβι;", για την Αίγυπτο με έπαιρνε ξημερώματα και μου αφιέρωνε το "στην αγορά του Αλ-Χαλίλι θα πουλάν τα δυο σου χείλη" και για την Ουγγαρία τα "Κύματα του Δουνάβεως", ενώ για την Έδεσσα μού έλεγε ότι θέλει να πάμε να βγάλει φωτογραφίες για εξώφυλλο στους καταρράκτες  (εγώ νόμιζα ότι έλεγε για τους γνωστούς καταρράκτες, αλλά αυτός είχε στο νου του καταρράκτες από χρυσά νομίσματα της άλλης Έδεσσας). Τέλος πάντων, κάποια στιγμή του κατέβηκε η ιδέα να επιτεθούμε στον Σελτζούκο Σουλτάνο Κιλίζ-Αρσλάν τον Δεύτερο - ήθελε να του επιτεθεί, διότι τον θεωρούσε πολύ δεύτερο.

Εκεί λοιπόν που ένα μεσημέρι ήμουνα ξάπλα και έβλεπα Πολύ Μπλα-Μπλα (είχαν ωραία θέματα: ποια βυζαντινή πριγκίπισσα εθεάθη με γνωστό αγιογράφο σε γάμο στην Αγιά-Σοφιά, τι θα φορεθεί φέτος στην αυτοκρατορική αυλή, αποκλειστικές εικόνες από το πατριαρχικό συλλείτουργο και βαθμολογία των ντυσιμάτων των βυζαντινών ευγενών κτλ.), με παίρνει πάλι ο Μανωλιός: "Καλά ε, βρήκα κάτι κουπόνια από το Groupon για SPA στο Μυριοκέφαλο, μοναδική ευκαιρία: 90% έκπτωση!" Εγώ την μυρίστηκα τη δουλειά και κατάλαβα ότι θα πηγαίναμε με παρέα (συγκεκριμένα με άλλους 30.000), γι' αυτό του θύμισα τι πάθαμε το '22 στον Σαγγάριο, αλλά φαίνεται πως δεν κατάλαβε σε ποιον αιώνα αναφερόμουν και έτσι αναγκάστηκα να πάω.

Τέλος πάντων, μαζευτήκαμε κάποια στιγμή έξω από το παλάτι όλοι οι εκδρομείς, για να ακούσουμε τον αυτοκράτορα να μας μιλάει για τα SPA: είπε ότι μετά από πορεία 10 ημερών μάς περιμένει ινδικό μασάζ, σιάτσου, ρεφλεξολογία, μανικιούρ, πεντικιούρ, ιχθυοθεραπεία με ψαράκια Garra Rufa και πολλά χάπενινγκς. Βέβαια, πριν ξεκινήσουμε για το SPA, ο πατριάρχης έρριξε καλού-κακού μια δοξολογία (ταρίφα 1000 χρυσά σόλδια χωρίς απόδειξη) και είπε, απευθυνόμενος σε όσους δεν γυρίσουν, ότι τουλάχιστον θα έχουν πάει για καλό σκοπό - εντελώς ανυποψίαστοι πολλοί αναρωτήθηκαν: "Τι εννοεί; Πεντικιούρ με Garra Rufa θα κάνουμε, όχι με πιράνχας."

Μία-μία μας τις φύλαγε τις εκπλήξεις ο αυτοκράτορας: εκεί που νομίζαμε ότι θα είμαστε μόνοι μας οι 30.000, μας κόλλησε από δίπλα και μερικές χιλιάδες (λ)ούγγρους. Το "λ" δεν το βάζω τυχαία: ήταν τόσο ξεδιάντροποι που είχαν παλιότερα βασιλιά ονόματι Κολο-μάνος ο βιβλιοφάγος (ναι, σιγά μην έτρωγε "βιβλία") και φυσικά, μόλις άκουσαν για SPA, ξεσηκώθηκαν. Πάντως τον αυτοκράτορα δεν τον πείραζαν οι (λ)ούγγροι, διότι η μητέρα του ήταν ουγγαρέζα, ονόματι Πιρόσκα.

Από τα παραπάνω καταλαβαίνετε τι προμήθειες είχαμε στην εκδρομή: εκτός από τα παραδοσιακά ταπεράκια με τα κεφτεδάκια, τα τυροπιτάκια και τα σαντουιτσάκια, η Πιρόσκα μας έφτιαξε σαλάτα ουγγαρέζα και πιροσκί (εμείς φάγαμε μόνον με πατάτα, διότι καταλαβαίνετε ότι οι (λ)ούγγροι έπεσαν με τα μούτρα στα πιροσκί με λουκάνικο). Και εκεί που πηγαίναμε ανέμελοι, να σου κι άλλες ενισχύσεις από τον πρίγκιπα της Αντιόχειας. "Μην ανησυχείς", μου λέει ο αυτοκράτορας, "θα τηρηθεί απόλυτη σειρά προτεραιότητας στο SPA".

Μέχρι να φτάσουμε στο Μυριοκέφαλο περνούσαμε μια χαρά: είπαμε το "νιάου βρε γατούλα", το "έχω ένα μυστικό" και άλλες επιτυχίες - οι (λ)ούγγροι προτιμούσαν βεβαίως Lady Gaga. Αλλά όταν άρχισαν να τραγουδάνε το πολεμικό άσμα "Alejandro" καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά - πολλοί από εμάς μάλιστα πίστεψαν ότι ως Alejandro οι (λ)ούγγροι εννοούσαν τον Αλέξιο Κομνηνό που πολέμησε στα ίδια μέρη πριν απο 60 χρόνια. 

Τότε ο Μανωλιός βρήκε ευκαιρία και μας ξεφούρνισε το μυστικό: "Σόρρυ γκάιζ, αλλά ξέχασα να σας πω ότι για να φτάσουμε στα SPA θα πρέπει πρώτα να ρίξουμε κάτι ψιλές στους Σελτζούκους, που μας κλείνουν τον δρόμο - μην ανησυχείτε, 10 λεπτά υπόθεση είναι."

Πανικός στο στράτευμα: "χθες πήγα κομμωτήριο", "ας μας το 'λεγες νωρίτερα να ντυνόμασταν πιο σπορ", "προχθές έσπασα νύχι - ούτε αναψυκτικό δεν μπορώ να ανοίξω", "δεν προλαβαίνω: έχω κανονίσει καφέ" - βεβαίως όλες οι ενστάσεις κάμφθηκαν, μόλις τους είπε ότι τα SPA των Σελτζούκων δεν συγκρίνονται με της Κωνσταντινούπολης και ότι δεν είναι δυνατόν κάθε κυράτσα σελτζούκα να κάνει πήλινγκ, καλιφορνέζικο μασάζ και αρωματοθεραπεία κάθε βδομάδα, τη στιγμή που ολόκληρος βυζαντινός στρατός έχει τόσες μέρες να κάνει έστω και ένα απλό τζακούζι.

Εγώ βεβαίως είχα τις ενστάσεις μου, διότι είδα στο Google Earth ότι πρέπει να περάσουμε από μια χαράδρα στο Μυριοκέφαλο. Ο αυτοκράτορας όμως φάνηκε εντελώς κουφιοκέφαλος και επέμεινε να περάσουμε από μέσα. Του είπα ότι έχω κλειστοφοβία - τίποτα. Του είπα ότι έχει λάσπες και θα λερωθούμε - πάλι τίποτα. Του είπα ότι έχει πέτρες και ορισμένοι δεν έχουν φλατ παπούτσια - εκεί άρχισε κάπως να το σκέφτεται. Στάθηκε στη μέση του στρατεύματος. Με κομμένη την ανάσα περιμέναμε όλοι την απόφασή του. Απόλυτη σιγή επικράτησε για μερικά λεπτά. Τότε ο αυτοκράτορας έβγαλε το στολισμένα με διαμάντια, ζαφείρια και μπριλάντια ξίφος του, εκείνο γυάλισε καθώς ο Μανουήλ Κομνηνός το ύψωσε στον ήλιο και από το στόμα του βγήκε μια πολεμική ιαχή που προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού στο στράτευμα: "τράβα μπρος".

Ο στρατός προχώρησε σφυρίζοντας μέσα στη χαράδρα. Την ώρα όμως που ο αυτοκράτορας τραγουδούσε τον στίχο "και δεν ξέρεις τι θα βγάαααλει απ' τη μια στιγμή στην άαααααλλη", μας απάντησαν οι Σελτζούκοι με ένα άλλο τραγούδι, το "Ντου από παντού". Έγινε της τρελής, ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλο (οι (λ)ούγγροι βρήκαν ευκαιρία και έπιαναν ό,τι έβρισκαν) και γενικώς επικράτησε πανικός - τόσο που φοβήθηκα ότι θα χαθούν τα κουπόνια του Groupon. Λένε μάλιστα ότι ο αυτοκράτορας κάθισε κάτω και περίμενε την μοίρα του - ανοησίες: απλώς κάθισε να δει στο σμαρτφόουν τι του είχαν γράψει στο τουίτερ. Τελικά τον σηκώσαμε και ανασυγκρότησε τον στρατό, αλλά οι απώλειες ήταν ήδη μεγάλες. 

Παρ' όλο που ο Κιλίζ-Αρσλάν ήταν ο νικητής, αυτός πρότεινε στον αυτοκράτορα ανακωχή,  η οποία μάλιστα έγινε υπό τα βυζαντινά λάβαρα (παινευόταν μετά ο αυτοκράτορας ότι έτσι έδειξε ποιος έχει το πάνω χέρι: δεν κοιτάς εκεί, μωρή, που τα 'κανες πάνω σου στα μισά της μάχης - τι μας κουνιέσαι τώρα;). Η σκέψη μου πάντως ήταν να μην γίνει ανακωχή, αλλά να βγούνε κατευθείαν στο πρωινάδικο του Mega και να λυθεί εκεί η παρεξήγηση.

Διάφοροι ιστορικοί, αναλύοντας την μάχη, υποστηρίζουν πως αυτό που ενδιέφερε τον Κιλίζ και τον στρατό του ήταν να φάνε τα πιροσκί και τα τυροπιτάκια. Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο - έτσι κι αλλιώς το πιροσκί αν δεν το φας φρέσκο μετά γίνεται τελείως γαλότσα.

Αφού τελείωσε η περιπέτεια, ο αυτοκράτορας βγήκε και μας είπε: "Ωχ, παιδιά, έκανα λάθος: τα κουπόνια του Groupon είναι για του χρόνου. Δεν πειράζει, θα ξανάρθουμε". Και όντως, την επόμενη χρονιά πήγαμε στον ποταμό Μαίανδρο, στα φημισμένα SPA "Υέλιον και Λειμοχείρ". Εκεί βρήκαμε πάλι τους Σελτζούκους μπροστά μας αλλά και μανικιούρ κάναμε και αρωματοθεραπεία και σιάτσου και garra rufa..."

Ειμί Κωνσταντίνος ο αντιγραφεύς και άρτι ωλοκλήρωσα.

Το ερωτηματολόγιο του Καντακουζηνού (πρώην Προυστ)

Είναι γνωστόν εις άπαντας ότι ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός, ως καλόβολος, πρόθυμος και προσηνής άνθρωπος ξερνάει βατράχια με τα ερωτηματολόγια και τα μπλογκοπαίχνιδα (αν και έχει απαντήσει σε ένα με τεραστίαν επιτυχίαν). Δεδομένου όμως ότι το ανά τον κόσμον κυκλοφορούν (wow!) ερωτηματολόγιον που φέρει τον τίτλον "Ερωτηματολόγιο του Προυστ" είναι σικάτο και έχει απαντήσει η αφρόκρεμα της αριστοκρατίας, της τέχνης, της επιστήμης και της διανόησης (λαϊκιστί: και η κουτσή Μαρία), απεφάσισα να ασχοληθώ. Να σημειώσω ότι το ερωτηματολόγιον ονομαζόταν έως σήμερον "του Προυστ", διότι ένα από τα πρώτα σελέμπριτι που απήντησαν ήτο ο Γάλλος συγγραφεύς Μαρσέλ Προυστ (και μάλιστα δύο φορές: μία μεταξύ 1884 και 1887 και μία το 1890).
Λέγω "έως σήμερον", διότι εννοείται πως, αφού καταδέχτηκε ολόκληρος Κωνσταντίνος Καντακουζηνός να απαντήσει, παύει αυτομάτως να ονομάζεται "του Προυστ" και ονομάζεται "του Καντακουζηνού" (το ερωτηματολόγιον μού το εθύμισε προσφάτως ο tovenito, ο οποίος απήντησε εδώ. Ο tovenito βεβαίως κάνει ακόμη μια φορά μισές δουλειές, διότι απαντά σε ένα από τα γιαλατζί ερωτηματολόγια που κυκλοφορούν - εγώ, ως "ορίτζιναλ σινς 1347", απαντώ μόνον εις το "ορίτζιναλ σινς 1890"):

Kύριο γνώρισμα του χαρακτήρα μου.

Η αφιλοχρηματία.

Aρετή που θέλω να έχει ένας άντρας.

Λεφτά.

Aρετή που θέλω να έχει μια γυναίκα.
Λεφτά.

Tι εκτιμώ περισσότερο στους φίλους μου.
Λεφτά.

Kύριο ελάττωμά μου.
Δεν εκτιμώ το χρήμα όσο πρέπει.

Eνασχόληση που προτιμώ.
Να στρώνω τραπέζια.

Πώς φαντάζομαι την ευτυχία.
Να βλέπω Φίλιππο Καμπούρη ξαπλωμένος και τρώγοντας παστίτσιο με κιμά από χαβιάρι.

Ποιά θα ήταν η πιο μεγάλη δυστυχία για μένα.
Να σπάσω νύχι αμέσως μετά το μανικιούρ.

Tι θα ήθελα να είμαι.
Αυτοκράτορας (της μεσημεριανής ζώνης).

Xώρα όπου θα ήθελα να ζω.
Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας (ωραία σημαία, παρεμπιπτόντως - βγαίνει και σε άλλα χρώματα;)

Xρώμα που προτιμώ.
Κεραμιδοκανελοκοραλοκόκκινο - είναι λίγο gay το ερωτηματολόγιο ή μου φαίνεται;

Λουλούδι που αγαπάω.
Λουλούδι μπανάνας (με λουκάνικο) - α, μάλιστα: είναι εντελώς gay.

Πουλί που συμπαθώ περισσότερο.
Θα σου 'λεγα τώρα - εντάξει, το καταλάβαμε όλοι: τελειωμένη περίπτωση.

Aγαπημένοι μου συγγραφείς.
Τζένη Χειλουδάκη, Γρηγόρης Αρναούτογλου, Μαρί Κυριακού, Γρηγόρης Μιχαλόπουλος (must-read το Ημερολόγιο του Στυλιανού Παττακού, το φωτογραφικό άλμπουμ του Βασιλέως Κωνσταντίνου και η βιογραφία του Δημήτρη Τσάτσου - κάποτε κυκλοφορούσε, νομίζω, με τον απίστευτο υπότιτλο "Μια ζωή Τσάτσος")

Ποιητές που προτιμώ.
Νένα Χρονοπούλου, Εύη Κρανιδέλη (Μ' αρέσει το σεξ... πειράζει; - Yes baby σοκολάτα φυσικά), Τηλέμαχος Χυτήρης

Ήρωές μου από τη λογοτεχνία.
Θερσίτης, Κόμης Δράκουλας, Λάσι (την βάζω στους άνδρες ήρωες, διότι πιστεύω ότι ήταν αρσενικιά), Σκρουτζ Μακ Ντακ, Γιώργος Παπανδρέου (θεωρώ αδύνατο να είναι υπαρκτό πρόσωπο)

Aγαπημένες μου ηρωίδες από τη λογοτεχνία.
Baba Yaga, Λαίδη Μάκβεθ, μητριά Χιονάτης, Κλυταιμνήστρα, Catwoman

Συνθέτες που προτιμώ.
Ρωμανός (αυτός ο Ρωμανός), Βασίλης Ξιφαράς, Domenico Scarlatti

Aγαπημένοι μου ζωγράφοι.
Θανάσης Λάλας, Ντανιέλα Κοβάσεβιτς, Μαρία Τσουρή, Ντα Βίντσι, Ρούμπενς, Μποτιτσέλλι (με αυτή τη σειρά)

Ήρωές μου στην πραγματική ζωή.
Αλέξης Τσίπρας, Παναγιώτης Μεντρέκας, Γιώργος Αυτιάς, Μιχάλης Καρχιμάκης, Αλέκος Χρυσανθακόπουλος, Γιάννης Πρετεντέρης, Τρύφωνας (και Αντώνης) Σαμαράς, Ζάχος Χατζηφωτίου, Ηλίας Μόσιαλος, Κώστας Μαρτάκης, Άδωνις Γεωργιάδης, Μητροπολίτης Αμβρόσιος, Πέτρος Κωστόπουλος


Hρωίδες μου από την ιστορία.
Ειρήνη η Αθηναία (σκότωσε ή τύφλωσε όλους τους αντιπάλους της), Hi-5, Μαίρη Μηλιαρέση, Τζούλια Αλεξανδράτου, Παρθένα Φουντουκίδου, Κατερίνα Λάσπα, Ψιψινέλ, Πάμελα Άντερσον, Μαρία Αλιφέρη, Μεσσαλίνα (μεταξύ άλλων και για τον 24ωρο διαγωνισμό σεξ που έκανε με αντίπαλο γνωστή πόρνη, την οποία και κατατρόπωσε με διαφορά 25 παρτενέρ)

Aγαπημένα μου ονόματα.
Λαλάκης, Τέρης, Ντίντης, Νίνο, Ευρυμέδων, Σούλα, Μπέμπα, Νταίζη, Δηιδάμεια

Tι απεχθάνομαι πάνω απ' όλα.
Τα σπαμ μέηλ με λόγια ινδών σοφών που μας κάνουν παραινέσεις αισιοδοξίας και ζεν (από το Νέο Δελχί; άσε καλύτερα!), με μουσική από αρμόνιο της δεκαετίας του '80 και εικόνες με καρδούλες, αγαπούλες, ζευγαράκια, μωράκια, παιδάκια, σκυλάκια, γατάκια, παπάκια - ΤΑ ΜΙΣΩ ΤΑ ΠΑΠΑΚΙΑ - ΤΑ ΜΙΣΩ - ΤΑ ΜΙΣΩ - ΤΑ ΜΙΣΩ

Iστορικά πρόσωπα που αντιπαθώ πάνω απ' όλα.
Αβικέννας, Τζένγκις Χαν, Μαζαίος, Βαζαίος, Πάρις Χίλτον, Ρούλα Κορομηλά, Ηλίας Τσιριμώκος, Πάνος Κιάμος, Στρουμφίτα, Αλέξιος Απόκαυκος (προσωπικοί λόγοι)

Στρατιωτικό κατόρθωμα που θαυμάζω περισσότερο.
Ήττα των Γαλατών από τις χήνες του Καπιτωλίου το 390 π.Χ.

Mεταρρύθμιση που εκτιμώ περισσότερο.
Του Μαρτίνου Λούθηρου  Της Άννας Διαμαντοπούλου

Φυσικό χάρισμα που θα ήθελα να έχω.
Κι άλλο;!

Πώς θα μου άρεσε να πεθάνω.
Με την τελευταία μου πνοή να σβήσω την τούρτα των 1999ων γενεθλίων μου (2000 χρόνια είναι, νομίζω, πολλά), αφού θα έχω ακούσει πρώτα το Happy Birthday to You, από την Έφη Θώδη κατά προτίμηση (ακόμα δεν την έχουν πάει μέσα για γενοκτονία;)

Παρούσα πνευματική κατάσταση.
Άριστη - πιο συγκεκριμένα, σχιζοειδής παράνοια με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή

Λάθη στα οποία δείχνω την μεγαλύτερη επιείκεια.
Στα δικά μου.

Aγαπημένο μου μότο.
Brough Superior SS100 μοντέλο του 1925 - α, μάλλον άλλο εννοεί:  όλα είναι γελοία, αρκεί να τα δεις σωστά.


Ειμί Κωνσταντίνος ο απαντών και άρτι ωλοκλήρωσα.


Υ.Γ.1: Εις την φωτογραφίαν βλέπετε τας ιδιοχείρους απαντήσεις του Μαρσέλ Προυστ. Αι ιδιόχειροι απαντήσεις του Κωνσταντίνου Καντακουζηνού θα βγουν την επομένην εβδομάδα σε δημοπρασίαν από τον οίκον Sotheby's. Προσφορά για τους αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου: 5.000.000 τώρα ΜΟΝΟΝ 4.999.999 χρυσές λίρες Αγγλίας.
Υ.Γ.: Σας έδωσα αρκετήν τροφήν για σκέψιν και συνδέσμους για χάζεμα. Θα αργήσω να επανέλθω.

Διεθνής Έκθεση ΠΑΣΟΚ (tribute)

Λόγω της ημέρας (και επειδή  βαριέμαι να ξαναγράφω για τους ίδιους ανθρώπους) αναπαράγω την περσινήν μου ανταπόκρισιν από Θεσσαλονίκη (διαχρονική η ανάρτησις, όπως όλες - εντάξει, λείπει η κυρία Άννα Νταλάρα φέτος, αλλά πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι υφυπουργός θα'ναι): 

Θεσσαλονίκη 10/09/2010

Αγαπημένοι αναγνώσται,

Μόλις έφθασα εις την Θεσσαλονίκην, διά να παρακολουθήσω την αυριανήν ομιλίαν του πρωθυπουργού εις την διεθνή έκθεσιν. Τα περίπτερα των διεθνών εκθετών (Υπουργείο Εσωτερικών, ΟΠΑΠ, Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας κ.α.) είναι έτοιμα να σας υποδεχθούν με τρελά χάπενινγκς, όπως η έφιππη τοξοβολία (στόχος θα είναι συνταξιούχοι που δεν πέθαναν ακόμα με τα νέα μέτρα). Τιμώμενη χώρα είναι η χρεοκοπημένη Ουγγαρία, ώστε να έχουμε την ευκαιρίαν να ανταλλάξουμε απόψεις και τεχνογνωσίαν εις το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και τον περιορισμόν των σπαταλών (μισθοί, συντάξεις, περίθαλψη κτλ).

Όπως ήδη θα γνωρίζετε, το υπουργικόν συμβούλιον μετεφέρθη σύσσωμον εις την συμπρωτεύουσαν της μιας εβδομάδος (11-19 Σεπτεμβρίου 2010). Συνεδρίασε μάλιστα εις αποθήκην κάρβουνου της Διεθνούς Εκθέσεως. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έπρεπε πρώτα να μεταφέρουν τα σακιά με το (όχι άλλο) κάρβουνο, με αποτέλεσμα να γίνουν μαύροι: η σημειολογία ήτο ότι είναι φτωχοί πλην τίμιοι υπουργοί της φυλής των Euroba που σηκώνουν τα μανίκια και δουλεύουν ακόμα και σε αποθήκες (οι δημοσιογράφοι βέβαια παρετήρησαν κάτι ρόλεξ και κάτι τσάντες σανέλ, αλλά οι υπουργοί είπαν ότι είναι μαϊμούδες -τα ρόλεξ και οι τσάντες, όχι οι υπουργοί.) Η μόνη λαϊκή φιγούρα του υπουργικού συμβουλίου ήτο η κυρία Άννα σύζυγος Γιώργου Νταλάρα που ο φακός του Κωνσταντίνου Καντακουζηνού εντόπισε και σας παρουσιάζει άνωθεν εις διεθνή αποκλειστικότητα: φορά, όπως βλέπετε, αθλητικά παπούτσια μπάσκετ! Η Εθνική Γυναικών (εις την φωτογραφίαν αυτή που ανεβαίνει εις το πούλμαν είναι η κυρία Χριστοφιλοπούλου -διακρίνεται το σμιλεμένον της πόδι) μετεφέρθη εις τον αγωνιστικόν χώρον (την αποθήκην) με πούλμαν και με τους οπαδούς να ακολουθούν με μηχανάκια και να φωνάζουν: "είναι βαριά η τσάντα της Γεννηματά".
Το πρόβλημα που υπάρχει με την μεταφοράν του πεντηκονταμελούς υπουργικού συμβουλίου, των 600 συμβούλων του και των 30000 παρατρεχάμενων, κομματόσκυλων, δημοσιογράφων (έννοια ταυτόσημη με την προηγούμενην), σεκιουριτάδων, αστυνομικών κ.α. είναι ότι ολα τα ξενοδοχεία είναι κλεισμένα και αναγκάζομαι να φιλοξενηθώ εις την βυζαντινήν εκκλησίαν της Ροτόντας -ο μπάρμπας μου ο Ιωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός είναι μέγας ευεργέτης της Θεσσαλονίκης και έπεσαν τα σχετικά τηλέφωνα εις τον Άνθιμον (να σημειώσω εδώ ότι ο Άνθιμος ζήτησε ως αντάλλαγμα να στέψει αυτός τον μπάρμπα μου εις την Αγια-Σοφιά, όταν πάρουμε την Πόλην). Το αποτέλεσμα όλης αυτής της κινητοποιήσεως είναι η απόλυτος επιτυχία της Διεθνούς Εκθέσεως ΠΑΣΟΚ: όλοι οι επισκέπται θα μείνουν ενθουσιασμένοι και θα ανανεώσουν το ραντεβού τους για του χρόνου.
Είναι γνωστή η ευελιξία με την οποίαν κινούμαι εις τον χρόνον (από το 1347 έως σήμερα). Γι' αυτό με συγκίνησιν σας παρουσιάζω ακόμη μίαν αποκλειστικότητα του παρόντος ιστολογίου: βίδεον με ολόκληρην την ΑΥΡΙΑΝΗ ομιλίαν του πρωθυπουργού εις τα εγκαίνια της διεθνούς εκθέσεως (το καλύτερον σημείον είναι εις το 10:40):



Συνοψίζω μερικάς από τας εξαγγελίας του πρωθυπουργού (διότι σιγά μην δείτε όλον το βίδεον -εκτός βέβαια και αν είσθε πορωμένα κομματόσκυλα, αλλά τότε θα είσθε ήδη εις την Έκθεσιν και θα δείτε λάιβ τας εξαγγελίας αύριο): αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμόν, παροχή εκτάκτου επιδόματος αλληλεγγύης, φορολόγησις της Εκκλησίας, καταπολέμησις της ακρίβειας, στήριξις μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, μέτρα για αναθέρμανσιν της αγοράς, επίδομα ανεργίας στο 70% του μισθού και άλλα μέτρα που συγκροτούν την περίφημον επανάστασιν του "α(υτο)νόητου". Επειδή έχω μεγάλες άκρες μέσα εις την κυβέρνησιν (έπαιζα παλιότερα μπάσκετ με την κυρία Άννα σύζυγο Γεωργίου Νταλάρα), σας παρουσίαζω και το κείμενον της ομιλίας εδώ.

Ειμί Κωνσταντίνος ο χειροκροτητής της ΔΕΘ και άρτι ωλοκλήρωσα.

Τις πταίει;

Τις τελευταίες ημέρες υπουργοί της κυβερνήσεως δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας:

- Άννα Διαμαντοπούλου: κατηγόρησε αρχικά το Ελεγκτικό Συνέδριο ότι αυτό φταίει που θα κάνουν μάθημα τα παιδιά φέτος χωρίς βιβλία (δεν πειράζει, έχουμε περάσει στο ηλεκτρονικό σχολείο με τους διαδραστικούς της πίνακες και τις νέες τεχνολογίες - τώρα αν κάποιες τάξεις έχουν στους τοίχους μπλε πλακάκια, γιατί ήταν τουαλέτες πριν γίνουν τάξεις, αυτό το λες και εικαστική παρέμβαση, ενώ την έλλειψη θέρμανσης την λες και σπαρτιατική αγωγή). Μετά ζήτησε συγγνώμη, επιρρίπτοντας όμως πάλι ευθύνες στο Ελεγκτικό Συνέδριο και προαναγγέλλοντας έρευνα (αν δεν είναι απλό θράσος αλλά πραγματική άγνοια του τι σημαίνει η λέξη "συγγνώμη" στα ελληνικά, ας ανοίξει κανένα λεξικό πριν μιλήσει, διότι εκτός από ανίκανη μπορεί να την πουν και αγράμματη).

Απορία: ακόμα και αν όντως καθυστέρησαν να βγάλουν απόφαση, το Ελεγκτικό Συνέδριο σού φταίει αν εσύ του στέλνεις παράνομες συμβάσεις;

- Ευάγγελος Βενιζέλος: Αφού μας έπεισε ότι η διακοπή των διαπραγματεύσεων με την τρόικα ήταν προγραμματισμένη και μας φλόμωσε στις δηλώσεις του στιλ ότι όλα είναι υπό έλεγχο, ακολούθησε ορυμαγδός από το εξωτερικό (κομμένη η 6η δόση κτλ.), για να αναγκαστεί ο συγκεκριμένος να πάρει μπρος (=να επιβάλει τα μέτρα που ήθελαν να επιβάλει - τέτοια πιλάλα τον έπιασε, που μέχρι και την δικής του εμπνεύσεως "προσωπική διαφορά" την πήρε πίσω).

Μπόνους η εκπληκτική του απάντηση σε ερώτηση για το ποιος είναι ο στόχος του ελλείμματος: "Ο στόχος αριθμητικά αναπροσαρμόζεται αυτομάτως ως στόχος. Άλλο είναι η αναπροσαρμογή του στόχου και άλλο πιθανές αποκλίσεις. Ο στόχος λοιπόν λόγω υφέσεως αναπροσαρμόζεται από μόνος του." Οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος θα έλεγε απλώς ένα νούμερο ή έστω "συγγνώμη, αλλά δεν ξέρω" (εδώ κολλάει το "συγγνώμη", κατάλαβες, Άννα;)

- Ανδρέας Λοβέρδος: αφού κατάφερε να κουτσουρέψει όσο δεν πάει τα έξοδα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αφού μείωσε τις κλίνες των νοσοκομείων και από όσες έμειναν έδωσε μέρος σε ιδιώτες (επειδή προφανώς μας περισσεύουν), ανακάλυψε ξαφνικά ότι φταίει το Σύνταγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η Αριστερά, το Συμβούλιο της Επικρατείας (που "κατέστρεψε τη χώρα"), το Ελεγκτικό Συνέδριο - ξέχασε κανέναν; Α, ναι: τον εαυτό του.

- Γιώργος Παπακωνσταντίνου: μετά την τεραστίας επιτυχίας θητεία του στο Υπουργείο Οικονομικών, πήγε στο Περιβάλλοντος για να μεγαλουργήσει ακόμη μία φορά, φροντίζοντας για την τακτοποίηση των αυθαιρέτων, η οποία ωστόσο είναι πολύ πιθανόν να κριθεί αντισυνταγματική από το Συμβούλιο της Επικρατείας (καλά, έτσι και γίνει αυτό, ποιος τον ακούει τον Λοβέρδο μετά).

Απορία: το ότι φυσικός προορισμός του αυθαιρέτου σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα είναι η κατεδάφιση το ξέρει κανένας στην Ελλάδα;

- Ηλίας Μόσιαλος: Αφού πήρε σβάρνα όλα τα ιδιωτικά κανάλια όταν πρωτοδιορίστηκε υπουργός (αρνούμενος να βγει να μιλήσει στην Στάη), αποφάσισε να καταργήσει την "ΕΡΤ-1" (ας του πει κάποιος πώς λέγεται κανονικά, γιατί είναι τόσο άσχετος που ικανό τον έχω να καταργήσει άλλα από αυτά που αποφάσισε) με επιχείρημα μεταξύ άλλων την μπούρδα ότι το BBC έχει μόνον δύο κανάλια.

Σοβαρά τώρα: υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να σωθούμε;

Alien vs. Predator

Μετά τα χθεσινά δράματα συνεχίζουμε σε κάτι σαφώς πιο σημαντικόν:

Οι πιστοί μου αναγνώσται θυμούνται την νίλαν που έπαθε ο Κωνσταντίνος όταν παρήγγειλε διαδικτυακώς μπλούζαν με μίαν εξωγήινην κατσικωμένην επί της πλάτης. 

Η μπλούζα ετάφη εις την χωματερήν της ντουλάπας μου - ή έτσι ενόμιζα ώς τώρα. Διότι ξεκοκαλίζοντας το ιστολόγιον της Χριστίνας Πολίτη έπεσα επάνω εις την εξωγήινήν μου διασκεδάζουσαν εν Μυκόνω (είπα ότι έχω φόρτον εργασίας, γι' αυτό και έκοψα New York Times, New York Review of Books, Le Monde, New Statesman και Guardian, αλλά το gossip-tv, συγγνώμη, δεν κόβεται). 

Δείτε και μόνοι σας:

Κατόπιν αυτού το αποφάσισα: θα την φορέσω την μπλούζαν.

Ειμί Κωνσταντίνος ο εισαγωγεύς μοδός και άρτι ωλοκλήρωσα.

Υ.Γ.: Το καλτσόν που φοράει ως ταγιέρ ξεσκίσθη. Για μεγαλυτέραν αντοχήν προτείνω να χρησιμοποιήσει το βιομαγνητικό υπερμασαζοκαλσόν Slim.

Τα εις εαυτόν

(Disclaimer: Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν από ένα μήνα περίπου. Αποφασίζω να το αναρτήσω για λόγους που το μέλλον θα αποφασίσει αν πράγματι υφίστανται όπως τους εννοώ.
Όποιος μπήκε να διαβάσει Κωνσταντίνο Καντακουζηνό παρακαλείται να μην ασχοληθεί με το παρόν και να διαβάσει ένα οποιοδήποτε από τα κείμενα των "Ενδόξων στιγμών" κάτω δεξιά.)

Είμαι τυχερός (όχι τυχερός - "άξιος", μου λένε): όποιον στόχο έβαλα τον πέτυχα. Ανέλπιστα καλά, απίστευτα εύκολα. Πράγματα που θεωρώ σχεδόν αυτονόητα - κι ας ξέρω ότι γι' αυτά άλλοι μοχθούν χρόνια και ίσως να μην τα καταφέρουν ποτέ. Άλλοι, ίσως πιο άξιοι από εμένα, γιατί εκείνοι δουλεύουν ενώ εγώ όχι, αλλά πάντα έχω τον τρόπο - ποιος είναι αυτός, ειλικρινά δεν ξέρω. Σκέφτομαι τι έχω κάνει, πόσο με έχουν παινέψει και νιώθω ότι τους κοροϊδεύω όλους, ότι μια μέρα θα καταλάβουν ότι είμαι ένας άχρηστος, ένας απατεώνας - το μόνο ελαφρυντικό μου: ότι γίνεται χωρίς να το επιδιώκω. Σκέφτομαι αν έχω αποτύχει σε κάτι και δεν βρίσκω απάντηση. Κι όμως μέσα μου νιώθω διάχυτη την αποτυχία.

Ακούω τις τελευταίες μέρες αυτό εδώ:




Είναι στη γλώσσα των Tuvan. Δεν ξέρω τι λέει - δεν έχει και μεγάλη σημασία, αφού το νιώθω. Νιώθω τη μοναχικότητα του. Μοναχικότητα, όχι μοναξιά - επιλογή, όχι αναγκασμός. Δεν μου φαίνεται, ούτε εδώ ούτε εκεί έξω. Αλλά λίγο οι συνθήκες αυτών των χρόνων, σκέφτομαι, λίγο ο χαρακτήρας, λίγο οι ανάγκες της κατά μόνας εργασίας, γλιστράνε οι άνθρωποι μέσα από τα χέρια σου σαν τους κόκκους της άμμου. Δικαιολογίες. Ναι, είμαι δύσκολος άνθρωπος, αλλά ούτε αυτό φταίει. Μάλλον φταίει που δεν επιδίωξα ποτέ να με ανατρέψω.
Να κάτι στο οποίο έχω αποτύχει.

Γράφω. Πολύ και συχνά. Όχι μόνο εδώ. Όλη μου η ζωή είναι γράψιμο. Ως κάτεργο και ως πάρεργο. Ως επάγγελμα και ως δημιουργία.
Αλλά τα καύσιμα της ψυχής μου δεν είναι ανεξάντλητα.

Όταν αλλάζω, όταν μιλάω όπως σκέφτομαι εγώ και όχι ο Κωνσταντίνος, βλέπω τις ρωγμές μου. Μέσα από αυτές όμως δεν βγαίνει ο συνηθισμένος μου εαυτός, δεν βγαίνει αυτός που νομίζω ότι είμαι, αλλά κάποιος άλλος. Πάντα συνομιλούσα με τις περσόνες μου, πάντα με γοήτευε η πολλαπλότητά μου. Αλλά όταν διάβασα το βιβλίο Δρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ (το οποίο αφελώς θεωρούσα παιδικό μέχρι τότε) κατάλαβα ότι είμαι παγιδευμένος ανάμεσα στον πόθο για ένα καλύτερο Εγώ ("Εμείς" ίσως θα 'πρεπε να πω) και στη γοητεία της αυτοκαταστροφής.


Κάποιες από τις σχετικά πρόσφατες αναρτήσεις, λόγω της επικαιρότητας, εντάσσονταν στο πλαίσιο αυτών που θεωρώ ως σοβαρές. Ξέφευγαν από τον καταστατικό σκοπό αυτού του μπλογκ, τη γελοιοποίηση των πάντων. Ίσως γιατί οι καταστάσεις ήταν από μόνες τους σουρεαλιστικές και η διακωμώδησή τους δεν προσέφερε τίποτα. Ίσως γιατί ήταν τόσο σοβαρές που η γελοιοποίηση έμοιαζε παράταιρη.
Αλλά η ευρεία κυκλοφορία μιας συγκεκριμένης ανάρτησης με αφορισμούς με προβλημάτισε: μπορεί η δουλειά μου, αυτό που κάνω στον σκλάβο χρόνο, να είναι οι απαντήσεις, όμως ο ελεύθερος χρόνος μου είναι γεμάτος ερωτήσεις. Γι' αυτό και στην κανονική μου ζωή εκφράζω άποψη με απροθυμία: οι βεβαιότητες ποτέ δεν με γοήτευαν. Και επειδή είμαι προορισμένος να ανήκω σε έναν κόσμο που θα ονόμαζε κανείς "το σύστημα", είναι μάλλον παρακινδυνευμένο να τον κρίνω. Το έχω κάνει βέβαια, αλλά πολύ προσεκτικά - εδώ μιλάω πιο καθαρά. Γιατί το συνεχίζω δεν μπορώ να εξηγήσω. Ίσως γιατί είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος που έχει επιλέξει να ζει μια ελεγχόμενη ζωή.


Και το μόνο που μένει είναι απορίες: ποιος είμαι εγώ και ποιος ο Κωνσταντίνος; Ποια τα άλλα πρόσωπά μου; Γιατί τόσο πολλά;


Έχω σκεφτεί σοβαρά να κλείσω αυτό το μπλογκ. Όχι απλώς να το κλείσω, αλλά να το εξαφανίσω, να μην μείνει ούτε μια λέξη από αυτά που έχω γράψει, μόνον μια ανάμνηση σε κάποιους που έτυχε να με διαβάσουν. Κι όλα αυτά από φόβο. Διότι όσα διακινδυνεύω είναι περισσότερα από όσα κερδίζω.
Αλλά ποτέ δεν έβαλα τη ζωή μου στο ζύγι.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί ένα μπλογκ; Γιατί να μοιράζεσαι σκόρπιες σκέψεις με το άγνωστο άπειρο; Τι θα μείνει, όταν εγκαταλείψω; Ένα ηλεκτρονικό βαμπίρ, που θα έχει μονάχα αναμνήσεις ζωής: φίλους που δεν γράφουν πια, αναγνώστες που δεν διαβάζουν, σχόλια που μένουν αναπάντητα.

Και τι είναι αυτό που κάνει τους άλλους να με διαβάζουν; Το χιούμορ είναι μια απάντηση, αλλά δεν με καλύπτει. Άλλωστε θεωρώ πως τα δύο κύρια στοιχεία του χαρακτήρα μου ίναι η αυστηρότητα και η έλλειψη χιούμορ. 

Συμβαίνει κάποιοι να ξέρουν ποιος είμαι και κάποτε να μιλάμε για τον Κωνσταντίνο σε δημόσιους χώρους.
Τους παρακαλώ να μιλάμε χαμηλόφωνα.



Τις προάλλες ήμουν με ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά. Δεν μιλούσα πολύ, περισσότερο τους παρατηρούσα, όπως κάνω συνήθως. Αναρωτιέμαι τι γνώμη σχηματίζουν για μένα. Αναρωτιέμαι αν κάποιος από αυτούς τυχαίνει να διαβάζει αυτό το μπλογκ. Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσε αν του έλεγα ποιος είμαι. Πιθανότητα δεν θα με πίστευε.


Ο Κωνσταντίνος αρχίζει να με τρομάζει. Γίνεται ανεξέλεγκτος. Γίνεται Άλλος.


Υ.Γ.: Το επόμενο διάστημα κατεβάζω στροφές. Οι αναρτήσεις θα είναι λιγότερο συχνές και πιο μικρές: σχολιασμός ενός γεγονότος, μιας φωτογραφίας, μιας δήλωσης. Αναρτήσεις-τομές στην ανοησία από Νοέμβριο.