Ανατολή και Δύση

Το επίπεδον του παρόντος ιστολογίου σήμερον θα ανέβει: ως συνέχεια της προηγουμένης αναρτήσεως (με την έννοιαν ότι ο Κωνσταντίνος Καντακουζηνός είναι οικουμενικός) θα ασχοληθώ με ένα θέμα που με απασχολεί, την συνάντησιν πολιτισμών Ανατολής και Δύσεως. Ουχί, δεν πρόκειται να ομιλήσω περί θρησκευτικού συγκρητισμού, περί ελληνοβουδιστικής τέχνης ή περί των Lettres Persanes του Montesquieu (είπαμε, το επίπεδον θα ανέβει, αλλά δεν θέλω να μας πιάσει και ίλιγγος).
Θα επικεντρωθώ εις τον κινηματογράφον με αφορμήν τον πρόσφατον χαμόν του Γιάννη Δαλιανίδη. Πιο συγκεκριμένως, θα αναλύσω το ειδικότερον ζήτημα των τσοντών: ουχί, δεν αναφέρομαι εις τας αγαπημένας ταινίας της Ιουλίας Αλεξανδράτου, αλλά εις τα εμβόλιμα τραγούδια, χορούς και λοιπά θεάματα που συναντούμε συχνώς εις το ελληνικόν (και αλλοδαπόν) σινεμά, προκειμένου να γεμίζουν τον χρόνον και να μετατρέπουν τας ταινίας από μικρού μήκους εις μεγάλου.

Επί παραδείγματι, εις την ταινίαν του Δαλιανίδη "Ξυπόλητος πρίγκιψ", ενώ έχομε την κυριαρχίαν στοιχείων ανατολικής προελεύσεως (αραβικής συγκεκριμένως) εις την "ανήκουσαν εις την Δύσιν" Ελλάδα, εμβολίμως παρατηρούμε τσόνταν (κατά την ανωτέρω έννοιαν) με στοιχεία δυτικής προελεύσεως εις την (χορευτικώς) "ανήκουσα εις την Ανατολήν" Ελλάδα:

Περίπου το αυτό διάστημα εις το Πακιστάν ο δυτικός πολιτισμός κάνει παρομοίαν θραύσιν και ο αντίστοιχος Δαλιανίδης εισάγει εις ταινίαν το ακόλουθον άσμα, το οποίον πολύ θα ήθελε να είναι δυτικότροπον αλλά είναι τόσο πακιστανικόν όσο γίνεται να είναι ένα άσμα (φαντάζομαι την σκηνήν εις ελληνικήν ταινίαν με τον Γιάννη Βογιατζή να τραγουδά και κάπου εις την πισίναν να ευρίσκεται η Ζωή Λάσκαρη με την Χλόη Λιάσκου):

Είναι προφανές ότι η προσπάθεια των συμπαθών ασιατών να συναντήσουν τον δυτικόν πολιτισμόν εις τας ταινίας τους είχε μικροτέραν επιτυχίαν ακόμη και από την αντίστοιχον προσπάθειαν των Ελλήνων.

Επιμύθιον: Τελικώς εις τα εμβόλιμα θεάματα εις τον κινηματογράφον (τουλάχιστον εκείνης της εποχής) μάλλον είναι καλύτερον -και συγκλονιστικότερον- να μένει ο καθένας εις τον πολιτισμόν του τόπου του. Σημείωσις: παραπέμπω εις μίαν εκ των αγαπημένων μου ταινιών του Ινδού Σατγιαζίτ Ρέι, το "Δωμάτιον της Μουσικής" - το βίδεο έχει έντασιν, ειδικώς προς το τέλος: ξεπεσμένος γαιοκτήμων, που ανοίγει το Δωμάτιον της Μουσικής των μεγάρων του, ταυτοχρόνως βιώνει την αγωνίαν της επιστροφής της οικογενείας του από την άλλην πλευράν της λίμνης εν μέσω καταιγίδας.

Ειμί Κωνσταντίνος ο κινηματογραφιστής και άρτι ωλοκλήρωσα.