Τέτοια μέρα πριν από δύο χρόνια δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Τα γεγονότα είναι σε όλους γνωστά: οι δράστες συνελήφθησαν, κρατήθηκαν προσωρινώς επί 18 μήνες (όπως προβλέπεται από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας) και κατεδικάσθησαν πρωτοδίκως: ισόβια ο ένας και σε δεκαετή κάθειρξιν ο άλλος. Δίκαιη τιμωρία για την δολοφονίαν ενός παιδιού. Για να τιμηθεί η μνήμη του, σήμερα γίνεται πανεκπαιδευτικόν συλλαλητήριον, στάσις εργασίας της ΑΔΕΔΥ και η αστυνομία βρίσκει ευκαιρίαν να κλείσει το κέντρον της Αθήνας.
Όταν έμαθα το γεγονός της δολοφονίας πριν από δύο χρόνια, θυμήθηκα αυτομάτως ένα άλλο περιστατικόν που με είχε συγκλονίσει τότε: την δολοφονίαν του Μαρίνου Χριστόπουλου το 2001.
Φυσικά ελάχιστοι θυμούνται πια τον Μαρίνο (ίσως και ελάχιστοι να άκουσαν ποτέ το όνομά του). Ο Μαρίνος Χριστόπουλος ήταν ένας τσιγγάνος 21 ετών, πατέρας 3 ανήλικων παιδιών. Πυροβολήθηκε από αστυνομικόν, γιατί δεν σταμάτησε σε σήμα του (λεπτομέρειες εδώ και άλλα περιστατικά αστυνομικής βίας κατά τσιγγάνων και αλλοδαπών εδώ). Ο αστυνομικός, ο οποίος δεν κρατήθηκε προσωρινώς, αλλά κατέβαλε εγγύησιν 3 εκατομμυρίων δραχμών, κατεδικάσθη τελικώς το 2006 σε κάθειρξιν δέκα ετών και τριών μηνών για ανθρωποκτονίαν από αμέλειαν.
Και τα δύο είναι περιστατικά ακραίας αστυνομικής βίας. Και τα δύο είναι τραγικά και άδικα. Και τα δύο αφορούν νέα παιδιά. Για τον Μαρίνο όμως καμία εξέγερσις δεν συνέβη, κανένα συλλαλητήριον δεν ωργανώθη και καμία στάσις εργασίας δεν έλαβε χώραν. Γιατί αυτή η επιλεκτικότης στην μνήμην μας; Μήπως επειδή ο Μαρίνος δεν ήταν ένας από εμάς και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο γιος μας, ο φίλος μας, ο συμμαθητής μας;
Ο κ. Καρατζαφέρης κάποτε είπε την περίφημον φράσιν "τα δικά μας παιδιά" - φράσις που έγινε σημαία των αντιπάλων της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Είχε δίκιον: τελικά όλοι έχουμε "τα δικά μας" παιδιά.
Ειμί Κωνσταντίνος ο μνήμων και άρτι ωλοκλήρωσα.
Υ.Γ.1: Ίσως κάποιοι να πουν ότι στην περίπτωσιν του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το ποτήρι ξεχείλισε. Αλλά γιατί να μην ξεχειλίσει το ποτήρι επτά χρόνια πριν; Μήπως επειδή οι δολοφονίες Σέρβων, Αλβανών και ομογενών, που προηγήθηκαν της δολοφονίας του Μαρίνου Χριστόπουλου, δεν μετράνε και τόσο εις την συνείδησίν μας;
Υ.Γ.2: Εννοείται, φυσικά, ότι καμιά εκδήλωσις δεν θα γίνει ούτε για τα θύματα των πακέτων-βομβών των τρομοκρατών: ο ένας ήταν αστυνομικός και μάλιστα κολλητός του Χρυσοχοΐδη (πολλά τα επιβαρυντικά στοιχεία...), ο άλλος ήταν Αφγανός (δηλαδή από αυτούς που έχουμε εξ ορισμού κατατάξει στην κατηγορίαν "Lebensunwertes Leben", δηλαδή "ζωή ανάξια ζωής", κατά το ναζιστικόν πρότυπον που συνειδητά ακολουθούμε πλέον ως κοινωνία). Επιπλέον, αυτές οι δολοφονίες μάλλον δεν είναι και τόσο δολοφονίες, αφού δεν οφείλονται σε εκπροσώπους της κρατικής εξουσίας, αλλά σε εκπροσώπους της αντικρατικής (;) πάλης...
Σεβαστέ μου Κωνσταντίνε,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι πολύ για την σημερινή σας παρέμβαση γιατί εκφράζει απολύτως και τις δικές μου σκέψεις.
Αυτό το πρόβλημα με την ηρωοποίηση του Αλέξανδρου είναι κάτι που με απασχολεί πολύ διότι -πολύ σωστά το εντοπίσατε- άπτεται του ζητήματος της αξιολόγησης της ανθρώπινης ζωής.
Όλα συνοψίζονται ορθώς στο δεύτερο υστερόγραφό σας: οι αστυνομικοί δεν έχει καμιά σημασία αν σκοτώνονται. Σημασία όμως έχει παρεμπιπτόντως να σπεύδουν στον τόπο ενός εγκλήματος, να προστατεύουν την περιουσία κλπ. Η νοοτροπία "τι να γίνει; αυτό είναι το επάγγελμά τους" προσωπικά μου προκαλεί ναυτία: ποιό είναι το επάγγελμά τους δηλαδή; Παίρνουν 1000 ευρώ για να είναι έτοιμοι να σκοτωθούν ανά πάσα στιγμή; Πότε αποφασίσαμε ότι τόσο κοστίζει η ανρθώπινη ζωή;
Εσείς σκέφτεστε τον Μαρίνο όποτε ακούτε για την "επέτειο" εγώ σκέφτομαι την οικογένεια των Αφγανών που έψαχναν αντικείμενα στα σκουπίδια και πλήρωσαν με το ζωή τους την "επαναστατική" διάθεση κάποιου ανόητου παιδαρίου: ένα από τα ειδεθέστερα εγκλήματα των τελευταίων ετών, μαζί ίσως με αυτό του "ανώνυμου" άστεγου διαμελισθέντος από το σκουπιδιάρικο.
Ποιός αξιολόγησε τόσο ψηλά τη ζωή του Αλέξανδρου ή πιό σωστά ποιός αξιολόγησε τόσο χαμηλά τη ζωή των άλλων ανθρώπων;
Λογοκλοπώ περί ηρώων: Η κοινωνική ανθρωπολογία, στην κοινωνιολογική του διάσταση, θεωρεί τον ήρωα ως ανάγκη μιας κοινωνίας ή ενός έθνους που χάνει τα ηθικά και πολιτισμικά του ερείσματα. Ο ήρωας στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί ένα ηθικό πρότυπο για τα νεαρά μέλη μιας κοινωνίας, αλλά και μια εξιλεωτική πράξη για την εγγενή αδυναμία της να αντιμετωπίσει τα πρακτικά της προβλήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλειότατε λένε πως μετά το θάνατο όλα παύουν να ισχύουν και τίποτα δεν έχει σημασια. προφανώς κάνουν λάθος. δεν είναι όλοι οι νεκροί οι ίδιοι. δυστυχώς μερικοί "μετρούν" περισσότερο από άλλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Ιφιμέδεια, συμφωνώ μαζί σας. Ο άνθρωπος αισθάνεται οικεία εντός ενός γνωστού του χώρου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και μαζί με ομοίους του. Γι' αυτό ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και οι διακρίσεις για τους (ακρο;)δεξιούς. Γι' αυτό και η διαφορετική αξιολόγηση των ζωών για τους (ακρο;)αριστερούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή αβάδιστη, σωστά όλα αυτά, αλλά εδώ δεν πρόκειται για ήρωα. Ούτε ο Μαρίνος ήταν ήρωας ούτε ο Αλέξανδρος ούτε ο Αφγανός ούτε ο αστυνομικός. Ήταν όλοι τους θύματα δολοφονικής βίας. Γι' αυτό δεν αντιλαμβάνομαι την ηρωοποίησιν: μόνον εις τους αγωνιστές ανήκει ο τίτλος του ήρωα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Μάνα, οι νεκροί ορίζονται από την μνήμη και η μνήμη ορίζεται τους ζωντανούς. Πόσοι δεν ξεχάστηκαν και πόσοι δεν έγιναν μύθος πέρα από τις πραγματικές τους διαστάσεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήόλα αυτά τα περιστατικά που αναφέρεις, χωρίς να τα βάζω σε σειρά ποιό είναι πιο σημαντικό, είναι θλιβερά. Ίσως εμένα με είχε στενοχωρήσει περισσότερο ο θάνατος του μικρού Αφγανού που έψαχνε για φαγητό στα σκουπίδια και πλήρωσε με τη ζωή του το σχέδιο ενός νοσηρού μυαλού. Όπως και να' χει, η κοινωνία μας έχει ήδη μπει στη λογική που περιγράφεις, της "αξιολόγησης" ποια ζωή είναι πολυτιμότερη, ανάλογα με το χρώμα, τη καταγωγή, τη κοινωνική θέση...Γι' αυτό ένα τσιγγανάκι δε μετράει σαν απώλεια. Δε συμμερίζομαι αυτή την άποψη, δυστυχώς όμως έτσι είναι. Αλήθεια, είδες πρόσφατη εκπομπή Τατιάνας που είχε βγάλει δύο κοριτσάκια στο δρόμο να κλαίνε, το ένα λευκό το άλλο έγχρωμο? Προφανώς κλοπιραιτ από Όπρα, αλλά πάλι το ίδιο συμπέρασμα έβγαινε, εστω κι από αυτή την εκπομπή. Ο Auslander δε μας ενδιαφέρει...Αλλού το πήγα όμως! Ωραία ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Pink_Fish, έτσι είναι, έχουμε ιεραρχήσει τας ζωάς των άλλων. Και το θέμα είναι ότι αυτό έχει γίνει πλέον θεσμός: τιμάται η μνήμη ορισμένων μόνον θυμάτων, όχι όλων. Ρατσισμός δεν είναι μόνον η επίθεσις κατά αλλοδαπών και μεινοτήτων αλλά και η διαγραφή τους από την μνήμην μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣερί «Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες…»(Μπρεχτ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απάντησή μου είναι ¨"εξιλεωτική πράξη για την εγγενή αδυναμία της κοινωνίας να αντιμετωπίσει τα πρακτικά της προβλήματα"
Ο Νεκρός Γρηγορόπουλος είναι πια προϊόν. Σε λίγο θα κυκλοφορήσει και σε τσίχλα. Σας παραπέμπω στα αφιερώματα που έγιναν στα λίκνα της δημοσιογραφίας.
Σερί, "είναι πια προϊόν": τα είπατε όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με όσα έγραψες καθώς και με τις προσθήκες της Ιφιμέδειας και μπορώ να πω ότι χαίρομαι που δε σκέφτομαι μόνο εγώ έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Δέσποινα, πιστεύω ότι είναι πολλοί που σκέφτονται αντιστοίχως. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει μια ιδιότυπη (αυτο)λογοκρισία σε τέτοια θέματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήAπο τα πιο ευστοχα κειμενα σας Κωνσταντινε. Μαζι με την απαντηση της Ιφι με καλυψατε πληρως.:)
ΑπάντησηΔιαγραφή