Σκάσε ρε, κοιμόμαστε!

Περί όπερας σήμερον.

Μας έχουν διογκώσει τα ήπατα (λαϊκιστί μας έχουν πρήξει τα σκώτια -διά να μην είπω τι έτι χειρότερον) με τον Andrea Bocelli και την προσεχή συναυλίαν του εις το Ηρώδειον. "Έρχεται ο Bocelli! Έρχεται ο Bocelli!" λένε και γράφουν παντού, λες και αναστήθηκε ο Verdi και έρχεται με νέαν του δημιουργίαν εις το Ηρώδειον -εννοείται ότι έγινε γενικόν ξεπούλημα, το αγγλιστί λεγόμενον sold-out.

Για να ηρεμήσωμεν λίγο... Ούτε ο Botticelli έρχεται ούτε η Μελίνα Μποτέλη (χούμορ κάνω, χούμορ). Ο Bocelli είναι ένας καλός (όπως πολλοί άλλοι), συχνά ωστόσο προβληματικός τενόρος, ο οποίος κάνει διεθνή καριέραν με ποπ τραγουδάκια σάουντρακ, με ευπέπτους οπεροφανείς μελωδίας και με δυο-τρεις εντυπωσιακές άριες από όπερες για ξεκάρφωμα (ειδικώς δε όταν πνίγει με την ένρινην φωνήν του τας υψηλάς νότας, διά τα γούστα μου γίνεται εκνευριστικός -διά τας αδυναμίας του δε, όταν τραγουδά ολόκληρη όπερα, υπάρχουν αρκεταί κριτικαί, ως αυτή εδώ προ δεκαετίας).

Τέλος πάντων, γούστα είναι αυτά και ενώ εγώ μπορεί να τον θεωρώ την Lady Gaga της όπερας, άλλοι ίσως τον θεωρούν τον τενόρον των δύο αιώνων (αυτού και του προηγουμένου), των πέντε ηπείρων και των είκοσι πέντε θαλασσών. Το θέμα όμως δεν είναι τόσο αν είναι τέλειος, καλός, μέτριος ή κακός αλλά η σχετική φιλολογία γύρω από το πρόσωπό του: διαφημίσεις, καταχωρήσεις, ρεπορτάζ... Δεν έχουν άλλα θέματα οι καλλιτεχνικοί συντάκτες ή αντιγράφει ο ένας τον άλλον; Νισάφι το σινάφι. Έχουν έρθει πολύ καλύτεροι καλλιτέχνες χωρίς διαφήμισιν αντιστοίχου μεγέθους (π.χ. Rolando Villazon, Matthias Goerne, Jonas Kaufmann) -η μόνη δικαιολογία που δέχομαι είναι ότι είναι για "καλόν σκοπόν", αν και, με τόσα που γίνονται, ακόμα και τούτο δεν το αντιμετωπίζω πλέον αθώα όπως παλιά.

Δεν ξέρω αν ο Bocelli θα τραγουδήσει το Nessun Dorma (αποδίδεται ελληνιστί ως "Κανείς να μην κοιμηθεί"), αλλά μέχρι να έρθει δεν θα μας αφήσουν να κλείσωμεν μάτι.

Άντε, και εις ανώτερα! Και τον Paul Potts μάς εύχομαι!

(Και μιας και ευθυμήσαμε, ας ακούσωμεν και τούτο εδώ, το οποίον για το είδος του δεν είναι καθόλου κακόν -αν μάλιστα ισχύει ότι το προετοίμασε εντός εικοσαλέπτου αντικαθιστώντας τον Pavarotti είναι, μες εις την αμερικανιάν του, θαυμάσιον).

Ειμί Κωνσταντίνος ο ξάγρυπνος μουσικόφιλος και άρτι ωλοκλήρωσα.

Υ.Γ.1: Και για να έχουμε μέτρον συγκρίσεως, ας δούμε και ας ακούσουμε κάποιοιν που ο Bocelli αναφέρει ως δάσκαλόν του, τον τενόρον Franco Corelli (άσχετον αν τον ξέρουν μόνον όσοι ακούν όπερα, ενώ τον Boccelli τον ξέρει μέχρι και ο τελευταίος κουροπαλάτιός μου -σημείωσις ότι ο ήχος της ηχογραφήσεως δεν είναι εξαιρετικός. Καλύτερος ήχος χωρίς εικόνα εδώ):

Υ.Γ.2: Από την άρια ας κρατήσουν οι αναγνώστες την φράσιν "ma il mio mistero è chiuso in me, il nome mio nessun saprà", το οποίον ελληνιστί αποδίδεται "μα το μυστήριόν μου το κλείνω εντός μου, το όνομά μου κανένας δεν θα μάθει" -εις τα υπόψιν δι' όσα θα ακολουθήσουν.