Οι Ναζί και οι φαιδροί

Διακόπτω το πρόγραμμά μας (γράμμα από το Βατοπαίδι) για να σχολιάσω μίαν είδησιν, η οποία, ενώ σε άλλους προκαλεί ενδεχομένως μέχρι και συναισθήματα εθνικής ανατάσεως, εις εμέ προσωπικώς προκαλεί συναισθήματα μεγίστης απέχθειας. Αναφέρομαι εις την απόφασιν της Ελλάδος να παρέμβει εις την δίκην μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Θα εξηγήσω αμέσως την απέχθειάν μου και τα διδάγματα ανείπωτης φαιδρότητος των ελληνικών κυβερνήσεων.

Δεν θα αναλύσω το ιστορικόν, διότι είναι γνωστόν ότι συγγενείς των θυμάτων της σφαγής εστράφησαν κατά του Γερμανικού Δημοσίου ζητώντας αποζημίωσιν. Το 2000 λοιπόν εξεδόθη αμετάκλητος απόφασις του Αρείου Πάγου (όποιος την διαβάσει ολόκληρον θα κερδίσει ένα σετ γουνάκια), η οποία εδικαίωσε τα θύματα. Επομένως, τι πιο φυσικόν από το να γίνει εκτέλεσις της αποφάσεως, δηλαδή να πάνε τα θύματα και να πάρουν το σπίτι του Γερμανού πρέσβεως (σχηματικά το λέγω); Χρειαζόταν όμως άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης (κατά το άρθρον 923 του Κώδικος Πολιτικής Δικονομίας), προκειμένου να γίνει αναγκαστική εκτέλεσις κατά του αλλοδαπού Δημοσίου. Και φυσικώς, για να μην καταλήξει ο Γερμανός πρέσβης να κοιμάται σε κανένα παγκάκιον της πλατείας Κλαυθμώνος, ουδείς Υπουργός Δικαιοσύνης υπέγραψε την σχετικήν άδειαν. Τους παραθέτω όπως τους βρήκα εδώ, για να θυμούμαστε ποια είναι τα καμάρια μας που έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομά τους εις την ιστορίαν της ελληνικής δικαιοσύνης (από το 2000 έως σήμερον):

Μιχάλης Σταθόπουλος, Φίλιππος Πετσάλνικος (κυβερνήσεις Κ. Σημίτη),

Αναστάσης Παπαληγούρας, Σωτήρης Χατζηγάκης, Νίκος Δένδιας (κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή),

Χάρης Καστανίδης (κυβέρνησις Γ. Παπανδρέου)

Οι ανωτέρω υπουργοί είχαν την δυνατότητα να υπογράψουν, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα θύματα της ναζιστικής σφαγής και να εφαρμοστεί απόφασις της ελληνικής δικαιοσύνης,  ωστόσο δεν το έπραξαν για λόγους που θα προτιμούσα να μην μάθω. Τα θύματα, μέσω του εκλιπόντος δικηγόρου Ιωάννου Σταμούλη, επειδή κατάλαβαν με τι έχουν να κάνουν, πήραν την απόφασιν του ελληνικού δικαστηρίου που τους δικαίωνε και πήγαν εις την Ιταλία να την εκτελέσουν, όπου επιτρέπεται προσφυγή κατά Κράτους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος (αν δεν κάνω λάθος, πήγαν για ένα μικρόν ποσόν δοκιμαστικώς και νομίζω ότι ζήτησαν να βγει εις πλειστηριασμόν μία γερμανική βίλα). Η ιταλική δικαιοσύνη προχώρησε σε εκτέλεσιν και εκεί άρχισε το σύστριγγλον: οι Γερμανοί, που ενόμιζαν ότι το θέμα είχε λήξει, αφού ήταν σίγουροι ότι ουδείς Έλλην υπουργός θα τολμούσε να υπογράψει, βρέθηκαν αίφνης να απειλούνται και εστράφησαν κατά της Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριον της Χάγης, διότι επέτρεψε την εκτέλεσιν στο έδαφός της χωρίς να αναγνωρίζει εις το Γερμανικόν Δημόσιον το προνόμιον της ετεροδικίας.

Προχθές, δύο μέρες πριν από την λήξιν της προθεσμίας (ήθελε, φαίνεται, πολλήν σκέψιν το πράγμα), η ελληνική κυβέρνησις άσκησε παρέμβασιν εις την δίκην και έτσι έχουμε σήμερον τον κ. Παπανδρέου να δηλώνει: "υπηρετούμε πιστά τα συμφέροντα της χώρας, αλλά και τιμούμε την μνήμη όσων θυσιάστηκαν για την πατρίδα". Μάλιστα. Η ελληνική κυβέρνησις που το μόνον που ξέρει να κάνει καλώς είναι να κρύβεται πίσω από τα φουστάνια της Ιταλίας, διότι δεν τολμά να υπογράψει την άδειαν  ώστε να εκτελεστεί η ελληνική απόφασις εις την Ελλάδα (ενδεχομένως βεβαίως να μας πήγαινε η Γερμανία στη Χάγη - αλλά θα πήγαινε ΕΜΑΣ και ουχί έναν τρίτον, όπως η Ιταλία), αυτή η κυβέρνησις που στέλνει τα θύματα του ναζισμού στην ξενιτιά, μπας και βρουν το δίκιο τους, παρουσιάζεται τώρα ως υπερασπιστής των συμφερόντων της χώρας και αποτίει φόρον τιμής εις τα θύματα. Αν ήθελε να τα υπερασπιστεί, πολύ απλά θα υπέγραφε την άδειαν - όπως και η Νέα Δημοκρατία, που τώρα ομιλεί για "πρώτο σημαντικό βήμα", όταν ήταν κυβέρνησις (υπήρξαν πολλά άλλα βήματα πιο πριν, αλλά φαίνεται πως ο συγκεκριμένος βουλευτής, αν και βουλευτής Βοιωτίας, τώρα ξύπνησε). Αφήνω δε ότι αν ήθελαν, θα μπορούσαν να κινήσουν και καμιάν διαδικασίαν για τις επί 65 χρόνια εκκρεμείς γερμανικές αποζημιώσεις προς το Ελληνικόν Δημόσιον...

Η φαιδρότης της καταστάσεως είναι λοιπόν προφανής: επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις φοβούνται τους Γερμανούς δεν σέβονται ουσιαστικώς ούτε τους νεκρούς ούτε τις αποφάσεις των δικαστηρίων μας. Κάνει όμως τον νταή η σημερινή κυβέρνησις τώρα που σύρεται εις την Χάγη (διότι σύρεται: αν γινόταν η δίκη Γερμανίας-Ιταλίας - ειδικώς δε αν η Ιταλία κέρδιζε - και η ελληνική κυβέρνησις έκανε μόκο όπως τόσον καιρόν, θα ήτο τοιαύτη η πρόκλησις που θα σηκώνονταν και οι πέτρες). 

Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι γιατί διαχρονικώς παρατηρείται τοιαύτη γελοιότης των κυβερνήσεών μας. Αντί να βγουν και να πουν: "ναι, έχουμε φτάσει εις το τελευταίον στάδιον ξεφτίλας και η χώρα είναι ξεπουλημένη, διά τούτο και δεν τολμούμε ούτε τις αποφάσεις των δικαστηρίων να εφαρμόσουμε ούτε τα θύματα του ναζισμού να τιμήσουμε" (δήλωσις, αν μη τι άλλον, ειλικρινής), βγαίνουν τώρα και ισχυρίζονται θριαμβευτικώς ότι υπερασπίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδος κτλ κτλ... Απορία: καλά εμάς, αλλά τα θύματα του ναζισμού ουδείς τα ντρέπεται σ'αυτήν την χώραν;

Ειμί Κωνσταντίνος ο σιχτιρίζων και άρτι ωλοκλήρωσα.

Υ.Γ.: Και μετά απορούμε γιατί κανείς δεν μας υπολογίζει.